Rafaël van der Vaart in Samarkand
Vandaag met The Trans Caspian Railway naar Samarkand. Het was allemaal dik voor elkaar. En perfect op tijd rijden kunnen ze hier wel. Met dien verstande dat ze wat te vroeg arriveerden in Samarkand. De trein reed in oostelijke richting door een landschap dat geleidelijker vruchtbaarder werd. De aardekleuren van de huizen veranderde in witgesausde leem. De dorpen zien er uit als verlaten grensposten. De fabriekscomplexen die links en rechts opdoken toonden door hun schaarse begroeiing rondom iets over de uitstoot van niet zo fijne (of juist wel) stoffen. Somber als in de hoogtij dagen van Oost-Europa kokhalsden ze zwarte rook uit. De grauwheid van de katoenvelden werd omzoomd door grote stofwolken van de tractoren. Het is pluktijd. In iedere greppel rondom graasden koeien. Het zag er allemaal een beetje troosteloos uit. In vroeger dagen schijnen hier perzik-, amandel-, pruimen-, kerse-, vijgen- en appelbomen in overvloed gestaan te hebben. De nectarines en abrikozen waren de beste van de toen bekende wereld. Nu is het vooral katoen, katoen en nog meer katoen. Maar dat heet economie, meer geld, minder romantiek. Dat was dan in Kirgizië weer wel aanwezig, die sfeer van vroeger tijden.
In de trein zat Rafael van der Vaart toen hij nog een matje had. Ze was op reis en moeder van zes (6!) kinderen. En ze sleepte ook nog een man mee in haar bagage. Alle zes haar kinderen hadden een i-pad. Steve zou tevreden geweest zijn. Ze wisten op geen enkel ogenblik waar ze zich bevonden. Naar buiten kijken was meer iets voor die lozer van een vader. Ja, op welk niveau, of was het level, hun games zich bevonden wisten ze drommels goed. Maar of dit nu Turkmenistan, Tadzjikistan of Oezbekistan was liet hen blijkbaar volkomen koud. De vader deed nog wel pogingen zijn kinderen wat bij te brengen van wat er zoal te zien was maar dat kwam totaal niet binnen. Hij lulde daarbij ook nog eens uit zijn nek want hij wees zijn kinderen op in bloei staande katoenvelden aan beide zijde van de trein terwijl het toch echt, weliswaar in bloei staande, paarse heidevelden waren. Of die katoen moest al ingeverfd zijn voordat die geoogst werd. Gelukkig kwam even later wel de katoen langs maar toen deed hij er maar het zwijgen toe. Ik zag nog wel net dat hij z’n vergissing inzag. Rafael was ondertussen maar in de weer om ieder kind van alles te verstrekken en belangstellend te vragen of het goed ging met het levellen. Ze was even groot als de voetballende Rafael en moest daarbij steeds op de banken klimmen om boven iets uit de rekken te halen. Of verwar ik nu hem/haar nu met Wesley?
Samarkand was zonnig en indrukwekkend mooi. Tenminste op de voor toeristen bedoelde plekken. De rest was meer van hetzelfde van iedere stad hier. Keurig maar saai. De Registan, het absolute middelpunt van de kermis, was inderdaad een van de zeven wereldwonderen. Er zijn alleen zeker 77x7 wereldwonderen vastgesteld. De Amerikanen leren dat vijf van die wonderen in de Verenigde Staten liggen, de Russen dat ze alle zeven in de Sovjet Unie liggen of beter lagen en de Chinezen wordt geleerd dat ze alle 49 in het grote Chinese rijk liggen. Nederlanders daarentegen leren dat geen enkel wonder zich binnen de landsgrenzen bevindt al is Den Bosch net weer voor de derde maal bekroond als meest gastvrije stad. Ga daar maar eens overheen. Het is een wonder!
