Suzani's and Sauna's
Lekker aan een kop goede capuchino zat ik op het terras wat naar mensen te kijken. Veel gelopen dus toe aan een korte pauze. Plotseling overliep een groep toeristen het terras en ik zat ineens omsingeld door heel aanwezige Leute. Ongevraagd werden de overige stoelen van mijn tafeltje entfernt en net toen ik aan een loopgraaf begon te denken kwam zij aanlopen. Helemaal rood aangelopen begon ze haar verhaal te spuwen. Ze was naar de sauna geweest, ik denk de hamman want die heb je hier een paar, en eens flink onder handen genomen. Een massage schamperde ze, het was pure mishandeling geweest. Met takken geslagen en al. Ze wilde het al laten zien toen er een zwak protest daartegen opklonk. Daar was ik ook al blij om. Maar ze raasde maar door en ik wilde nog wat aan mijn middag hebben dus ging afrekenen. Zoiets klinkt in het Duits direct veel erger.
Ben mij daarna maar te buiten gegaan aan het kopen van een paar Suzani kleden. Ze hebben hier op een paar plekken fraaie exemplaren. Het is een wonder dat het oude handwerk nog bestaat omdat in de Sovjettijd het verboden was om aan handnijverheid te doen. Onder Stalin stonden er zelfs zware straffen op. Alles moest industrieel vervaardigd worden. Bij de collectie onder kleden, op deze site is mijn koopdrift te bewonderen.
Steeds lees je weer in de reisgidsen en boeken over de gruwelijkheden die begaan zijn in deze stad. Door de heersers, de emir's en consorten. En dan gaat het vaak over de gewelddadige dood die westerlingen ondergingen, want dat kwam ons ter oren, en niet over wat ze met hun eigen mensen deden. Zoals in een jute zak stoppen en van de hoogste minaret naar beneden kieperen. Dat vonden ze een milde vorm van terechtstellen en dan had je meestal niet veel misdaan. Er zijn een aantal Engelse avonturiers gruwelijk aan hun einde gekomen hier. En dan hebben we het maar niet over Djingiz Khan, een wredere man heeft er zelden rondgelopen op deze wereld. Daarbij vergeleken was Hitler een mietje. Deze Djingiz heeft zowat de halve wereldbevolking over de kling gejaagd in enkele tientallen jaren tijd. Het was de holocaust van de steppe. Zijn gevreesde cavalerie kon meer dan 120 kilometer per dag afleggen en dan ondertussen alles wat ze tegenkwamen vermoorden. Bij de dood van Djingiz Kahn strekte zijn rijk zich uit van Polen tot de Chinese zee. En zijn zonen zetten zijn werk voort en veroverden Wenen, veegden Birma en Korea van de kaart en trokken naar Japan waar ze ook weinig van heel hielden. In Bukhara was vrijwel niemand meer in leven en behalve een minaret die zijn goedkeuring kon wegdragen stond niets meer overeind en de rivieren rondom de stad waren vuurrood van het bloed.
