Copacabana on Lake Titicaca
Naast mij aan het andere raam zit een Japanner, hoe kan het ook anders, die op dit uur van de ochtend, half acht, twee dozen Pringels wegspoelt met twee flesjes Fanta. Maar wel een mondkapje op en een plastic doos in zijn hand met veel pillenvakjes waar hij heel zorgvuldig zijn keuze uit doet. De rest van de reis kamt hij zijn haren. Ik geniet van de chaos in La Paz en de armoede, eerst, en daarna de leegte op de rest van de trip. Hidehiro Kobayashi is eindelijk in slaap gevallen. Hij ligt in een slaappositie waar alleen Aziaten nog comfort kunnen vinden. Hij zit wel aan de goede kant van de bus met de imposante bergen in de achtergrond. Hij ziet het niet. Ben op weg naar Lake Titicaca, een oude wens om daar naar toe te gaan.
Eindeloos reden we. Urenlang, door desolate wijken van onaffe huizen waar wij, deze hele bus toeristen, niet dood gevonden willen worden maar waar hier honderdduizenden mensen gelukkig proberen te worden. Eerst rollen de wijken nog over de steile hellingen rond La Paz maar later wordt het bijna vlak en is er alleen het eindeloze rood van de bakstenen te zien. Waar corrupte politici alle lege muren laten vol kalken met leuzen vol beloftes die nooit waargemaakt worden maar voor de mensen hier hun enige hoop zijn. Waar meer kerkjes zijn dan scholen of apotheken, laat staan ziekenhuizen. Niemand ziet het, de hele bus slaapt. Als het meer in zicht komt wordt alles wat vriendelijker. Het is hier mooi. We moeten nog naar een overkant en worden met krakkemikkige bootjes overgezet. De bus een eigen platbodem. wij een motorbootje met bankjes.
Na viereneenhalf uur zijn we in Copacabana. Niet het strand van Rio de Janeiro maar in Copacabana van Nuestro Señora de Copacabana, de belangrijkste heilige van Bolivia. Ze hebben overigens ook een strand hier. En een Poncho Museum. Daar ben ik geweest maar was helaas gesloten. De kerk of beter gezegd, de basiliek van de maagd heb ik ook bezocht maar was niet zo onder de indruk. Er begint zich een kleine aversie tegen de vele kerken te ontwikkelen die nergens op gebaseerd is dus laat ik het maar een overdosis noemen. Maar de Virgin de Copacabana wordt tot in de puntjes verzorgd. Zelf slaap ik een een soort Ufo die hoog boven het dorp uittoornt. Rondom heb ik acht ramen, een enorm bed, jacuzzi, 2e badkamer en keuken en dat voor een prijs waar je bij ons een goede maaltijd voor krijgt. Toch heb ik het grootste deel van de middag in het stadje rondgelopen steeds in twijfel of ik naar een hoog uitzichtpunt zou gaan klimmen. Maar we zitten boven de 4000 meter en ik heb een vrije middag verdient, vind ik zelf.
(mijn excuses aan Hidehiro Kobayashi dat ik je echte naam gebruik in dit blog maar het was te verleidelijk om het niet te doen. Ik was de laatste die de intekenlijst moest tekenen dus zag je naam)
