The Sun, the Moon and the Lake
Zijn naam was Jorge en wij hadden hem als gids gekozen. Of eigenlijk was het andersom. Wij, een spontaan gevormde groep op de boot naar Isla del Sol op het Lago Titicaca, hadden over de keuze weinig of geen inspraak. Jorge was een van de officiële gidsen van Isla del Sol en hij deed het pas twee jaar en sprak daarom nog geen Engels. Het verband ontging mij maar hij sprak langzaam genoeg om vrijwel alles te begrijpen. Eigenlijk sprak hij zo lang en zoveel dat het eigenlijk een verkorte cursus Spaans was vandaag. De groep had zich gevormd met als enige reden dat we allemaal boven op de boot zaten. In de felle zon en de ijzige kou. Onder dit soort omstandigheden kunnen er vriendschappen voor het leven ontstaan. Dat zou vandaag niet gebeuren maar het werd wel een aangename dag door het groepsgevoel.
Jorge zei dat zijn toer 45 minuten zou gaan duren. Het werd het dubbele maar we staken veel op over het leven op dit eiland. Isla del Sol is het belangrijkste eiland van Zuid Amerika want hier zijn de zon en de maan ontstaan. Die zon kwam vandaag goed van pas anders waren we doodgevroren. Nu verbranden we behoorlijk in diezelfde zon en mijn neus kwam de dag niet ongeschonden door.
Volgens Inca-legendes is dit het eiland waar de zonnegod Inti werd geboren en daarmee hun beschaving begon. Maar lang daarvoor leefden hier al mensen en was het al de geboorteplaats van de Zon en de God Viracocha. De Inca’s hadden gewoon hun God geleend van de mensen die ze verdreven of erger hadden. Die Inca’s waren geen lieverdjes en zijn in wreedheid alleen maar overtroffen door de Spanjaarden. Maar die deden het in naam van Christus en dan mag alles is gebleken in de historie. Voor een God en de Zon is dit eiland geen onaardige plek om geboren te worden. De groene bergen, het blauwe water, de zon aan de meestal strakblauwe hemel en het vruchtbare klimaat maken het een paradijsje hier.
Jorge gaf ons gedurende zijn college een meer dan volledige uitleg over hoe men hier leeft en dat naast het toerisme de landbouw het belangrijkste is. Ik ga hem niet helemaal citeren, ook omdat mij niet alles duidelijk was natuurlijk, maar dat zou dit verhaal ook in een roman doen belanden. Maar ze hebben hier een cyclus van vijf jaar waarin ze steeds weer een ander gewas laten groeien op de gronden. Die, al meer dan 3000 jaar geleden in terrasvorm zijn aangelegd.Ze beginnen met aardappelen, daarna wortels, dan bonen, dan quinoa en andere zaden en tenslotte 21 soorten mais. Hierna blijft de grond zeven jaar onaangeroerd om te herstellen. Natuurlijk worden de stukken grond afwisselend bebouwd. Alle opbrengsten worden gedeeld met de 2400 bewoners van het eiland. Het leven is hier supergezond, zegt Jorge, en de oudste bewoner is 108. Er komt eens per maand een dokter van het vasteland hier naartoe maar keert steeds weer terug zonder iets te hebben hoeven doen. De lucht is helder, het voedsel gezond en medicijnen halen ze hier uit de kruiden. Het klinkt allemaal ideaal en idyllisch. Ook als de helft ervan waar is moet het leven hier al goed zijn.
Toen het verhaal van Jorge klaar was werden we door hem een heuvel opgejaagd want de boot vertrok om vier uur weer naar het vasteland en het was al laat genoeg geworden. De fooi werd door Jorge bepaald en hij zei dat het maar een kleine heuvel was en daarna alles vlak of naar beneden. Dat was in ieder geval zijn eerste leugen die we direct konden checken. Het was nogal wat klimmen en het dalen kwam pas op het einde en was zo steil dat ik de voorkeur gaf aan het klimmen. Niet iedereen kon meekomen en op het einde was de groep geslonken tot een zestal. Buiten de landbouw brengt het toerisme hier heel wat in het laatje. Om de paar kilometer staat wel een bureautje opgesteld waar je tegen betaling een ticket krijgt voor de volgende kilometers. Uitkleden heet dat in gewoon Nederlands. Maar het is hier prachtig. En pracht kost geld. Zo hoort het.
