Halfway to Heaven
Halfway to Heaven; dat mag je zeggen. Nog steeds op grote hoogte en dan weer kerken, processies, graftombes en meer dood en hiernamaals dan goed is voor een mens op één dag. Maar even ter correctie, ben inmiddels in Peru maar blijf het maar Bolivia noemen, is wel zo handig. Nog maar net bekomen van de hel van de Islas Uros viel ik midden in een competitie van allerlei groepen, buurten en verenigingen in Puno om mee te mogen lopen in de jaarlijkse processie van de Virgin de la Candelaria. Drie maal per jaar vinden deze wedstrijden plaats en men komt op zijn Paasbest tevoorschijn en dost zich uit, maakt muziek en wil vooral (zeker de kinderen) ontroeren met dansjes, serenades en meer van dit soort jolijt. Het gaat er uiterst serieus aan toe, laat dat duidelijk wezen. Het hoogtepunt is het voorbij marcheren langs de hoogwaardigheidsbekleders van de stad. Marcheren bereikt hier een geheel nieuwe dimensie.
Toch, door de enorme drukte, de stad maar vroegtijdig verlaten en voor de rest van de dag een taxi gehuurd die mij als eerste bracht naar de graftorens van Sillustani. Die torens staan er al duizenden jaren of korter, daar wil ik vanaf wezen, maar laten zien dat het verplaatsen en stapelen van stenen van alle tijden is. Deze zijn van het volk de Colla. Overal op de wereld hebben ze enorme bouwwerken laten verrijzen om de doden te begeleiden op hun reis naar ergens of nergens. Ze hebben natuurlijk nog veel meer gedaan met hun doden maar door een natuurlijk toeval zijn die stenen blijven staan en de rest is verdwenen. Vaak staan die monumenten ook nog op prachtige plekken en dat maakt dat wij er in deze tijd met nog meer plezier van kunnen genieten. Deze plek was ook weer magisch. En, detail, bijna altijd moet je klimmen, dalen of anderszins calorieën laten verbranden om het te mogen aanschouwen.
Daarna naar Lampa, La Ciudad Rosada waarbij die kleur maar met veel fantasie genomen moet worden. Grijs of dieprood had ook gemogen. Er komen hier vrijwel geen toeristen. Dat is te merken, een verademing. De stad is oud en mooi bewaard gebleven en ze hebben er een heel speciale kerk. De Iglesia de Santiago Apostol. Niet alleen een mooi gebouw maar ook heel oud en met enorme catacomben eronder waar je bijkans kruipend door moet om op het einde van vele gangen een of een paar schedels te bewonderen. Het is de bedoeling dat je er een muntje naast legt en dan kan de koster ook weer vooruit. In een soort kapel in een kapel is er ook nog een knekelhuis waar ze hun best hebben gedaan om al die botten allemaal netjes te rangschikken. Er zit een heel geordend persoon achter dit monument voor de doden en het zou mij niet verwonderen als hij een opleiding als boekhouder of magazijn chef gehad heeft.
Veel te vroeg kwam ik op het airport van Juliaca terecht. Daar wil je niet dood gevonden worden. Ik overleefde het dan ook nauwelijks. Nu terug naar Lima, een stad waar ik graag eens wat langer blijf maar telkens slechts één dag de tijd heb. Er zijn prioriteiten.
