Travel Days
Reisdagen. Voor een reiziger zijn ze broodnodig. Anders kom je nergens. Maar het is niet altijd even ontspannend om ze door te komen. Meestal geniet ik alleen al van de afgelegde afstand, het uitzicht en de rust van het zitten in vliegtuigen, treinen en taxis. Bussen kunnen mij gestolen worden. Altijd al. Ik fietste in mijn middelbare schooltijd liever met 15 graden onder nul op en neer naar Nijmegen dan dat ik in de Zuid-Ooster op de achterbank kroop.
Deze trip begon op het NS Station in Den Bosch, via Schiphol door naar Bangkok, daar wat wachten en daarna (terug notabene) vliegen naar Yangon, daar snel met een taxi naar het centrum voor de tweede nacht, wat slapen en eten wat ik al besproken heb, 's-morgens via het boekingskantoor van Air Mandalay terug naar de luchthaven voor de vlucht naar Sittwe via Thandwe. Dat uitschrijven van reeds geboekte tickets was een verhaal op zich. Vier uiterst hulpvaardige meisjes hadden daar ruim drie kwartier (en mijn computer voor de gegevens van de vlucht) voor nodig. Tijdens het wachten viel mijn oog op de negotie van de buren. Lacer Face heette het bedrijf en het had als wervende spreuk Your husband will be happy again. Op de luchthaven bleek nog voldoende tijd over om, hoe luxe hier in Myanmar, in te loggen op het internet via een heuse wifi verbinding. In Thandwe was de stewardess niet helemaal zeker van de wachttijd aan de grond en riep maar om dat die twen minuten bedroeg. Het bleken er dertien te zijn. De korte vlucht naar Sittwe heb ik niet meegekregen omdat ik sliep. In de aankomsthal werd ik meteen besprongen door Mr. Learn, de plaatselijke regelneef en sjacheraar. Mijn boot naar MraukU stond bij wijze van spreken buiten op het parkeerterrein al te wachten. Jammer voor Learn dat ik eerst een dagje hier wilde blijven. Dan had hij wel een taxi, hotel en een excursie in de aanbieding. Toen er nog vier reizigers met het toestel bleken te zijn aangekomen was ik volstrekt niet interessant meer. Ik stond de onderhandelingen, die meer leken op het ontvangen van orders, op een afstandje te volgen en het viertal kreeg voor deze ene keer, omdat ze met vier waren, dezelfde prijs voor de boottrip aangeboden als ik. Learn moet nog wel wat leren want ik besloot, om zelfs voor mijzelf duistere redenen, ter plekke mijn reisplan te wijzigen en ook meteen door te gaan naar MraukU. Mijn reisdoel van deze trip.
Die 35 dollar werden er uiteindelijk 15 per persoon en we zouden gegarandeerd voor het donker in MraukU zijn. Hij had een snelle boot. Buiten op het parkeerterrein stond een veredelde tractor met wat banken op de laadbak geschroefd die ons, via de waterwinkel van Learn, naar de jetty bracht waar een boot voor ons klaar lag. Die werd onmiddellijk gestart en voor dat wij goed en wel aan boord waren voer het ding de rivier af naar open water voor onze tocht van bijna vijf uur. Aan boord was een bemanning van vijf personen waarvan de taakverdeling niet helemaal vaststond. Buiten het zo nu en dan een draai aan het stuurwiel geven werd er vooral naar ons gekeken en over ons gesproken. Mijn medereizigers waren twee stellen uit de Engelse hoofdstad die elkaar ook pas vijf minuten kenden. Ik was als laatste aan boord gekomen en voor mij bleef alleen de comfortabele bank over voor op de boeg van het scheepje. Het was erg lief van de anderen dat ze plaats hadden genomen in de losse, achter elkaar geplaatste andere stoelen. Klein nadeel van mijn bank was de zon die er erbarmelijk, verzengend en nietsontziend op scheen. De rest van de boot werd door middel van gordijnen uit de zon gehouden. Na een uurtje, ik had inmiddels een sportief bruine kop, hadden we de zon in onze rug en kon ik ook wat meegenieten van de schaduw die de gordijnen boden. Maar de vrouwelijke helft van het jongste stel (een roodharig meisje met een blik in haar ogen die vroeg om veel aandacht) wilde nu ineens wel uitzicht hebben en schoof het gordijn zover terzijde dat ik opnieuw kennis maakte met de zon. Ach zo werd ik tenminste gelijkmatig bruin. Toen de zon laag genoeg stond om geen hinder meer te veroorzaken, en ik even naar achteren was gelopen en een gesprek met de anderen stond te voeren, hopte Assepoester snel naar voren en ging heerlijk breeduit op de bank zitten. Ze is daar niet meer afgekomen. Tot diep in de avond. De bootreis duurde geen vijf uur maar ruim zeveneneenhalf. De Lonely Planet waarschuwde nog zo tegen het varen in het donker hier in dit gebied. Nu, donker was het, pikkedonker. We konden alle sterren zien wat echt prachtig was. En wat afleidde van de tocht waarvan iedereen zat te wachten op de klap die het zou geven als we op de walkant te pletter zouden slaan. We hadden natuurlijk onraad moeten ruiken toen Learn ons twee literfessen water per persoon liet kopen in zijn winkeltje. Natuurlijk kwamen wij veilig aan in MraukU. Daar stond een kloon van Mr. Learn ons al op te wachten om te verklaren dat alle guesthouses volgeboekt waren en wij allemaal in hetzelfde guesthouse met de beste commissie voor hem eindigden. Ach, het was geen slechte plek en ik had even voldoende reisdagen gebruikt.
