The Mothertemple
Mijn lunch vanmiddag was opgevrolijkt door een van de zonderlingen die dit mooie Mrauk U tot zijn inwoners kan rekenen. Zijn naam was Ko en hij was kaal als een biljartbal. Hij was leraar geweest vertelde hij en vanaf hier wist je dat alles wat hij ging vertellen uit zijn rijke fantasie kwam. Hij was enorm wijs geweest. Eens, lang geleden. Maar hij had zijn leerlingen zoveel wijsheid meegegeven dat dat ten koste was gegaan van zijn eigen hoogbegaafde ik. Maar de laatste tijd had hij een veel ernstiger probleem. Iedere nacht bij het slapen raakte hij weer een beetje wijsheid kwijt. 's-Morgens weet ik dat ik wat kwijt ben, vertelde hij, maar hoe hij ook zocht en nadacht hij kon maar niet bedenken welke wijsheid hij kwijtgeraakt was. Hij maakte zich ernstige zorgen dat hij straks alle wijsheid kwijt was en niet meer wist welke. Ik stelde hem gerust door te zeggen dat zolang hij nog na kon denken hij nog steeds veel wijsheid had. Zijn ogen werden groot en hij riep vol vuur dat hij een wijs man was want hij had de wijsheid van de Boeddha. Daar kon ik het mee doen. Hij gaf mij zijn adres met de vraag om de nieuwste Time en Newsweek op te sturen plus een ansichtkaart van Nederland want die spaarde hij. Toen hij wegliep op zoek naar een volgende slachtoffer (allen aan onze tafel hadden inmiddels zijn adres met diverse verzoeken voor tijdschriften) moest ik aan mijn dementerende moeder denken. Die is allang niet meer op zoek naar verloren wijsheid maar vrijwel de hele dag op zoek naar kwijtgeraakte spullen waaronder het meest naar haar portemonnaie. Dan is het niet wijs zijn van Ko toch te prefereren. Het beeld van mijn moeder liet mij niet meer los de rest van de middag en ik zag haar beeld vaak terug in de Boeddha's die in de tempels en pagoda's van Mrauk U van grote schoonheid waren. En zo was deze dag zowel eindeloos traag als duizelingwekkend snel voorbij gegaan.
