Mrauk U en Ko
Fréderique, die heel erg Frans was, vond er niet veel aan. Hij had tevoren op internet heel erg mooie foto's gezien en was uiterst teleurgesteld toen hij na de eerste dag die foto's niet terugzag op zijn eigen camera. Wij, de mensen van de boot en hetzelfde guesthouse, waren al ervaringsdeskundigen want het was onze tweede dag. Wij vonden Mrauk U heel speciaal. Zo'n plek die zich nestelt in je hoofd en waar je nog vaak aan terug gaat denken. Overal in Birma heeft de tijd stilgestaan maar hier is de klok wel heel erg blijven hangen. Het is pas een paar jaar open voor reizigers en de infrastructuur loopt wat achter op de wensen van de moderne toerist. Elektriciteit alleen met generatoren, geen internet en vijf telefoonaansluitingen. Personenauto's zie je niet en wat er rijdt aan jeeps en vrachtwagens is door de Amerikanen achter gelaten na de tweede wereldoorlog of gesmokkeld uit Vietnam. De fietstaxi's die bijna overal in zuidoost Azië verdwenen zijn zie je hier nog volop maar zijn nog niet aangepast aan de westerling; de bakjes zijn te smal voor onze heupbreedte. Nu was Fréderique ook al niet tevreden over het eten hier maar zijn grootste ergernis bleek de taalkennis van de kinderen te zijn. Die riepen namelijk "Bye Bye" als ze je zagen en dit hoorde toch echt "Hello" te zijn. En tot slot liet de vriendelijkheid in de hotels en restaurants hier veel te wensen over. Na één dag in Mrauk U had hij zijn conclusie klaar dat dat in Parijs wel anders was. Daar was je overal uiterst welkom. Hij merkte onze gefronste wenkbrauwen niet op en wilde die discussie met ons wel aan. Ik vond dat Fréderique, die ongevraagd bij ons was aangeschoven, mocht blijven. Dit kon nog leuk worden.
De 'mislukte' foto's zaten hem hoog en daar wilde hij van mij wel bijval van krijgen. Hij had mij vandaag foto's zien maken bij een van de tempels en ik zou toch toe moeten geven dat die foto's niet was wat de foto's op internet hem beloofd hadden. Ik bracht ertegen in dat die foto's waarschijnlijk gemaakt waren in de regentijd of vlak daarna wat een veel helderder beeld oplevert dan deze felle zon en mist van warmte die er vrijwel de hele dag hangt. Hij was even tevredengesteld. Ach, arme Fréderique, tot overmaat van ramp vroeg Susanne, een van de de vier uit Londen, ook nog of ze de foto's van de ochtendmist mocht zien waarover ik haar verteld had. Vilein als ik ben heb ik even wat meer in mijn ogen goede beelden laten zien en Fréderique was geslagen. Maar niet verslagen. Als een echte trotse Fransoos wist hij waarom. Ik had een veel betere camera. Dat was slechts een klein beetje waar want het verschil tussen een D200 en D700 van Nikon is nu ook weer niet zo groot. Overigens denk ik dat ik wel weet welke beelden op internet hij bedoeld. Zelf heb ik ademloos naar die jonge fotograaf zijn werk zitten kijken. Mijn foto's voldeden ook niet aan die standaard. Ik weet alleen dat dat niet aan mijn camera ligt.
