Coast Path
Snowdonia bewaar ik voor een volgende keer of een volgend leven. Daar ben k nog niet uit. Vandaag stond een dag Pembrokeshire Coast Path op mijn bucket list. Een stuk van een dikke 20 kilometer, fluitje zou ik zeggen. Zette mijn auto neer in Fishguard en stapte nog vrolijk het pad op. Maar ik wist het al van Cornwall Engelse paden zin uiterst gemeen. Bovenop de cliffs valt het nog mee maar ieder baaitje moet bezocht worden en dat is iedere keer 100 min en 100 plus klauteren. Je benen worden er niet blij van en zelf ga je na een paar uur ook uitvluchten verzinnen waarom je het toch al bekeken hebt en na iedere bocht zou het hetzelfde zijn. Maar nee, dat duiveltje in je volgt iedere keer weer de bordjes. Redelijk gesloopt had ik mijn finish van de dag bereikt maar toen was het nog twee (!) kilometer naar het centrum voor de bus die net weg was. De taxi chauffeur sprak niet maar schreeuwde zijn ongenoegen uit over deze wereld die naar de knoppen gaat. Er is bijvoorbeeld geen insect meer te bekennen en het klimaat is naar de klote. Iedere vier jaar een ander stel om je te regeren maar links of rechts het maakt niet uit. En ondertussen zat zijn twee jarige kleinzoon op de voorbank te genieten van duizelingwekkende snelheid die zijn schreeuwlelijk van een opa op deze kleine weggetjes bereikte. Ik sliep al toen het nog licht was.
