Three Stops to Nampula
Hoe veel te lange kunst wimpers het begin van een reis kunnen verstieren. Het personeelsgebrek bij de KLM is zo groot dat ze ook een Barbie in dienst genomen hadden. Ze ‘deed’ inchecken en luisterde totaal niet naar mijn ‘advies’ om de bagage maar tot Nairobi te labelen en niet naar Nampula de eindbestemming die pas na een overnachting bereikt zou worden. Toen ik zag dat eigenwijsje toch Nampula had ingevuld drukte ze onder mijn protest doodleuk mijn koffer de band af. Dat ze daarna nog een kwartier ging zitten bellen om haar fout goed te maken bleek achteraf niet geholpen te hebben. Dat je zonder bagage staat is nog niet het ergste, nee, de twee uur wachten op bagage die niet komt en achter aansluiten bij de lange rij die ook zonder bagage staan is het ergste. De hoop was op Nampula de volgende dag. Ondertussen gleed het prachtige Afrikaanse landschap onder het vliegtuig langzaam weg richting eerste stop Malawi en daarna Mozambique. Daar kwam echter ook mijn koffer niet tevoorschijn en bleek het ‘visa on arrival’ ook geen simpele zaak. Door hoge petten waren we omringd. Met vieren waren we de klos en kregen een demonstratie Afrikaanse bureaucratie voorgeschoteld. Na uren kwam het in orde en was de aanblik op een groene tas van ene Philipse die in een hok opgeslagen dreigde te worden een enorme meevaller. In een al ingeladen vracht ruimte hadden ze toch nog iets gevonden. Met visum en tas stapten we de Mozambikaanse nacht in. Het was inmiddels donker in Afrika. Ook hier best veel kunstwimpers.
