Etretat-Grandcamp
Atlantic Coast Trip 3
Ze was pas 92 maar had toch al een heel leven achter zich. Haar pretoogjes hadden er niet onder geleden. Ze zat op een muurtje waar ik de zoveelste foto van de zee stond te maken. En ze wilde naar het bankje achter zich. Of ik kon helpen? Even later wist ik van haar Canadees. Die was hier uit zee gekomen in 1944 en zij was pas 18 en zat in de kelder waar hij vroeg in de ochtend ook ingerold was. Beide waren doodsbang maar oh la la ook nog jong. Zij had hem nooit meer gezien en waarschijnlijk lag hij onder zo’n wit kruis waar er zoveel van stonden in de buurt. Haar verhaal gaf mijn dag weer zin. Het was grijzer dan grijs vanochtend. Rijden langs de kust was weinig inspirerend met een zee die dezelfde kleur had als de kust. De landingsplek waar De Gaulle weer eens het applaus had gekregen wat de jongens toebehoorde voelde desolaat. Le Havre waar ik mij veel van voorgesteld had stelde niet veel voor. Het leek Oost Europa voor de Wende wel, wat het ook geweest was. Ze hadden zelfs een klein stadion met de naam Youri Gagarin. Vlakbij lag toeristen magneet Honfleur. Pittoresk tot op het bot met veel te veel winkeltjes en dure koffiehuizen. Voor 5 euro had je hier al een café au lait. In Trouville sur Mer was er aan Fruits du Mer niet te ontkomen waarna Deauville haast saai overkwam. Al die dichte luiken van de luxehotels vrolijkte de zaak ook al niet op. Maar rechts van mij kwam de zee in kleur weer tot leven. De hele middag reed ik vervolgens van herdenkingsplek naar herdenkingsplek. Sword Beach, Juno Beach, Gold Beach en Overal wapperden de vlaggen van de USA, Engeland, Frankrijk, België, Polen en Nederland. We mochten blijkbaar meesneuvelen met de grote jongens. Ik beperkte mij tot slechts één museum, dat van de Canadezen uit eerbied voor mijn vriendin op het muurtje. Daarin veel foto’s van de landing en vreemd genoeg ook een van het bombardement op vliegbasis Volkel. Daar zijn nog verre familieleden van mij omgekomen. Aan deze kust zal de Dood voor altijd met een hoofdletter geschreven worden. Reed een roteind om voor de Amerikaanse begraafplaats bij Omaha Beach maar de doden sliepen al, ik was te laat. In mijn vakantiekamp ‘Adonis Grandcamp Maisy stond ik nog laat een maaltijdje klaar te maken. En dacht vooral aan 6 juni 1944.
