Dieppe-Etretat
Vandaag over de glooiende kustwegen van Normandië gereden. Tenminste per auto glooit het, te voet komt steil beter in de buurt. Die vierentwintig kilometer voel ik vrij goed. Overal velden met boterbloemen, margrietjes en nog veel meer waar ik de naam niet van weet. En ook de bloemen spreken hier Frans, natuurlijk. Ja, korenvelden, veel koren, het gewas van mijn jeugd, kon je lekker doorheen lopen, mocht niet maar daarom juist. Nu is heel Nederland volgeplempt met mais.
Nu we het toch over ons land hebben, qua lieflijk groen en hartveroverende landschappen lopen we hopeloos achter bij deze streek. Veel schilders kom je hier tegen; op bordjes, ze hebben eens hier de natuur vastgelegd. Claude Monet kwam ik drie keer tegen. Als je je ogen een beetje dichtknijpt zie je zijn schilderijen. Hij had het over een zee vol onwaarschijnlijke kleuren, die heb ik vandaag ook gezien. Het weer is Nederlands, harde wind en hoge golven. Soms wou ik dat ik een drone was, zo wild en wellustig was de zee. Erin durf ik niet maar erboven hangen lijkt mij wel iets. Mijn avondmaal kwam ook uit de zee. Moules Mariniere. De Fransen zijn nationalistisch, chauvinistisch en denken dat ze smaakpolitie zijn van de rest van de wereld maar mosselen doen ze bij ons echt beter. Morgen ga ik weer verder met mijn leven.
