Vulcanos, Laguna's and more Laguna's
De dag in San Juan begon weer strakblauw. Een wolk voor de foto zou aardig zijn maar ik accepteer het maar zoals het is. We beginnen weer met woestijn en dat zal voorlopig zo blijven. Het heet hier de Chiguana Desert. Rondom ons vulkanen te over. De meeste gesmoord maar al snel zien we een behoorlijk hoge jongen waar ook wat stoom uitkomt. Het is sulfur wat de rotsen ook prachtige kleuren geeft. Dan hebben we de keien van Salvador Dali al achter ons gelaten. Weet niet helemaal of Dali door dit beeld geïnspireerd werd of dat een van de vulkanen fan van hem was en ze hier zo precies uitgespuwd heeft.
De stomende vulkaan wordt door onze hele groep behoorlijk onderhanden genomen want hij staat er veel te mooi te wezen. Zijn naam? De Ollaque, liefst 5840 meter hoog weet Benjamin te vertellen. Plotseling rijden we een nog slechter zandpad naar rechts op en het lijkt wel een pretpark. Zoveel Landcruisers heb ik nog nooit bij elkaar gezien. Ze zijn hier allemaal voor de rotsen. Vreemde, fraaie rotsen die er echt liggen om gefotografeerd te worden. Als die toeristen dat nu zouden doen zou het meevallen maar ze willen allemaal zichzelf op en voor en tussen en onder die rotsen zien. Als het voor een modefoto shoot zou zijn kan ik er nog inkomen maar vrijwel iedereen draagt hetzelfde, wat muffe inmiddels, backpackers uniform.
Het onwerkelijk surrealistische landschap ging diep in je poriën zitten nog versterkt door de Indiase muziek die, gebaseerd op veel herhalingen, door Benjamin gedraaid werd. Hij had maar één bandje bij zich. Bolivia bleek een drug. Je ogen brachten beelden naar je hersenen over die niet leken te bestaan maar zich toch echt voor je voltrokken. Het was supercool placht de achterste achterbank te zeggen.
Een stop op een desolate plek, in het midden van het absolute niets, wind vanuit alle richtingen, een sulfur spuwende vulkaan dichtbij, meer vulkanen rondom, stilte zoals nergens meer te ervaren, dit is een van die plekken op aarde die onder je huid gaan zitten. Pachamama, moeder aarde, is adembenemend mooi.
Dan weer een nieuwe woestijn, Siloli, de hoogste woestijn ter wereld begrijp ik met een gemiddelde hoogte van 4600 meter. Met weer andere bijzondere rotsformaties die op een waanzinnige manier door erosie gevormd zijn De beroemde Arbol de Piedra, de Rock Tree is hier de grote publiekstrekker, onze groep loopt er ver weg van. Hierna beginnen we aan een tocht langs een aantal kleine meren, Lagunas, ieder met hun eigen kleur en bevolkt door vele flamingo’s. Drie soorten zijn er krijgen we uitgelegd, James, Andean en een Chileense soort.
De Vos, ik noem hem voor het gemak Rein, werd mijn nieuwe vriend, vanzelfsprekend pas na overhandiging van lekkere kippenboutjes. We lunchten vlakbij een van de meren die bevolkt werden door de drie soorten flamingo's geen van alle met veel van het snoepjesroze wat deze beesten zo geliefd maken. Maar ze poseren prima. We waren de lunch nog niet begonnen of we hadden het halve dierenrijk als aandachtige toeschouwers. Daar waren de vos, het inheemse konijn, de Viscacha en de vogel. Het vosje won de populariteit wedstrijd en zo werden we vrienden. Ik voerde hem mijn lunch en hij durfde steeds dichterbij te komen.
Nu we het toch over de dieren hebben, de meest aaibare zijn natuurlijk de Vicuñas. Die zie je overal en die grazen op steen. Geen grassprietje te zien maar of ze doen alsof, of ze vinden toch nog wat eetbaars. Ook zij poseren heel aardig als je de lens op ze richt. Je moet wel een beetje snel zijn. Lama's zie je ook veel maar die zoeken toch de wat vruchtbaarder gronden op. Het grote voordeel van Llama vlees is het ontbreken van cholesterol! Ik snap niet dat wij die varkens niet inruilen voor Llamavlees. Smaakt uitstekend.
We eindigen de dag met Laguna Colorada, een felrood gekleurd meer met weer heel veel flamingo’s. Het was een sensationele dag.
