El Salar
Met zeven in een Landcruiser was in ieder geval niet afgesproken… daar begon het al mee. Het was een internationaal gezelschap, een Spanjaard, een Franse bergbeklimmer, twee jonge Duitse vroedvrouwen, twee Nederlanders en tot slot Benjamin de Boliviaanse chauffeur.
We vertrekken redelijk op tijd. De verdeling van de zitplaatsen gaat in aal redelijkheid. De vroedvrouwen claimen de achterste bank, de meeste ruimte maar wel achterin. Iedereen blij.
We beginnen bij een treinkerkhof. Fotogeniek maar druk. Op ieder wrak een toerist. Ze hebben hier veel treinen versleten. Bij ons hebben we nooit van zulke kerkhoven gehad. Die aardige Duitsers hebben ze voor ons omgesmolten. Damals. Na de treinen een verplicht nummertje souvenirs bewonderen maar dat is snel voorbij. Buiten Benjamin, die dit beroepsmatig moet doen en met zijn maten een drankje moet drinken, had niemand van ons er zin in.
Dan naar de Salar de Uyuni! Dit is de grootste zoutwoestijn ter wereld. 40.000 jaar geleden lag hier een meer dat opgedroogd is en een zoutlaag van op sommige plekken tot wel 20 meter dik achterliet. Volkomen vlak. Het is machtig mooi! Verblindend wit overal waar je kijkt. Heel in de verte wat bergen, fata morgana’s aan de horizon. Je stapt uit en bent overweldigd. Het is niet mijn eerste zoutvlakte maar dit overtreft alles. Je wilt hier wegwandelen on nooit meer omkijken. Zulk gevoel bekruipt je. Maar er is werk aan de winkel, we moeten verder. Het zouthotel voor de lunch. Het aftasten in de groep wordt al minder. Foto’s van elkaar maken slecht grenzen.
Dan een nieuwe verbazing, een eiland in de vlakte, Isla Incahuasi. Vol met casussen. Geweldige cactussen, in de meest vreemde vormen. Sommige 1000 jaar oud, ze zijn enorm, ze zijn kleurrijk. Een wandeling van een klein uur brengt je rond het eiland en het licht wordt met de minuut fraaier. We stoppen nog enkele keren om van het zout te genieten en komen daarna in ons hostel aan. Geen comfort maar prima om te slapen en een rudimentaire douche. Het eten met wat wijn kan bekoren.
