Bus to Potosi
En daar stond ik dan deze ochtend, nog steeds aan het einde van de wereld. Nog even staan te dubben bij het busstation welke richting ik uit zou gaan. Er was best wat keus merkte ik, ik snap wel dat ze hier weg willen. Maar toch is mijn bus bijna leeg. Ik koos uiteindelijk toch voor Potosi. Eigenlijk bracht het meisje dat de bus stond te verkopen mij over de streep. Ze stond onvermoeibaar en prachtig de bestemming te zingen; Potosi, Potosiiiiiiii. Er waren twee bussen naar Potosi, een luxe snelle bus die door ging naar Sucre, maar om een of andere ondoorgrondelijke reden mocht ik niet mee met die bus en was ik veroordeeld tot de Expres 11 de Julio, een echte Autobus Ejecutivo. Deze deed er een uur langer over. Mooi meegenomen. Het is al lang acht uur geweest maar nog steeds hoor ik het Potosiiiiiii keihard door de straat galmen, half leeg is blijkbaar geen optie. Eindelijk vertrekt mijn Expreso al claxonerend voor de laatste passagiers. Nu op dit moment kan ik nog geen reden vinden waarom ik naar Potosi zou willen. Ik laat mij verrassen. By the way de busrit was een genot vanwege de geweldige natuur en vergezichten onderweg.
Potosi was een verrassing. Zo’n stadje wat ergens was blijven stilstaan in de tijd. Duidelijk eens van grote rijkdom genoten en daarna een hele tijd niets. Deze stad dankt zijn ontstaan aan de ontdekking van zilvererts in de berg Cerro Rico in 1544. Potosi ligt behoorlijk hoog (4090 meter) en claimt de titel van hoogste stad ter wereld. Wat natuurlijk gelul is. Bij de onafhankelijkheid van Bolivia van Spanje is de stad vrijwel geheel leeggeroofd. Ooit was Potosí één van de rijkste en grootste steden ter wereld, centrum van de zilverwinning. Omstreeks 1672 was de bevolking naar bijna 200.000 zielen gestegen, tientallen kerken en koloniale villa's herinneren je daaraan. Maar deze stad herbergt ook nog een ander triest gegeven. Hier heeft een enorme economische moordpartij plaatsgevonden. En die gaat nog steeds door al is het karakter veranderd. Maar daarover morgen meer.
