The road to Skye
Touchdown in Glasgow. Een weekje Schotland staat op mijn programma. Regenjas meegenomen. Mijn weerapp beloofd niet veel goeds. En dat ding heeft meestal gelijk. De vriendelijkheid hier overviel mij wederom. Bij de paspoortcontrole een gezellig praatje waar dan ook nog de tijd voor genomen wordt maak je zelden mee. Voor dat ik het wist reed ik al over die altijd weer smalle wegen van het mooi groene Schotland. Vrijwel nergens verpest door schreeuwerige reclameborden. Soms iet s met whisky maar die zijn dan weer zo smaakvol dat je het kunt tolereren. Ik ben hier voor het licht, niet de whisky. Whisky heet hier levenswater en ze brouwen honderden verschillende soorten waarvoor de mooiste woorden nog niet goed genoeg zijn om de geur, de smaak en de kleur te beschrijven. Er zijn hier nog meer dan honderd distilleerderijen en een groot deel van de bezoekers aan Schotland komt hier speciaal voor dat kostbare vocht. Ik lust geen whisky. Tenminste, ik begin er niet aan om het te lusten. Rode wijn is al erg genoeg.
In een even vriendelijk restaurantje aan Loch Lomond mijn eerste fish & chips gegeten. Hoort erbij. En het regende zo hard dat rijden niet echt genieten was. Ik was al doorweekt bij het pinnen van wat ponden. Daarna flink doorgereden. Hoewel het prachtig was moet ik later op de dag wel het laatste pondje halen naar het eiland Skye.
Dan rijd ik van het liefelijke, bijna Engelse landschap (sorry Schotten), het echte Schotland van de Highlands binnen. Bergen kaal en ruig, groen-grijs-bruin met hier en daar een felgele vlek van de bloeiende brem en bovenop sneeuw, veel sneeuw. Met de schaduwen van de wolken als schilderspenseel die de kleuren doet wisselen en er beweging in aanbrengt. Lucht, licht, water en aarde zijn hier nog in hun puurste vorm te vinden. Het landschap is weids en vooral ongetemd en ongeremd. En ja, het is zowaar soms regenvrij en de zon laat zich zo nu en dan zien. Ik stop vaak om even te genieten en/of een foto te maken. Heb spijt van mijn boeking op de ferry naar Skye. Maar goed, die bergen blijven nog wel even liggen. Als ik de Ben Nevis, een berg die ik eens mocht bedwingen, in al zijn glorie heb zien liggen trekt alles weer dicht en blijft het regenen totdat ik als eerste voor de ferry sta die dan vrij lang op zich laat wachten. Had nergens voor hoeven te reserveren.
