Skye High
Het eiland Skye, thuis komen op Skye is hier de leus. Het eiland is gekozen tot ”4th Best Island in the World” door National Geographic. Niet een van de minsten. Ik kom aan land, dat wil zeggen, kom aan met het pontje op het schiereiland Sleat. Arman
dele heet de verzameling huizen hier. Dit is het rustieke en heuvelachtige deel van het eiland. Ze vinden het hier bijna subtropisch. Er schijnt hier ook ergens een palm te staan. Die laat ik rustig staan en ga op zoek naar een hotel. Morgen ochtend staat er een wandeling op het programma. Mijn hotel in Broadford lijkt een beetje op een verzorgingstehuis. Zoiets waar mijn moeder zit in Vught. Alleen die loopt nog vlot, hier zit iedereen alsof het nooit over gaat.
Maar toen werd het weer ochtend en ik had mijzelf een flinke wandeling beloofd. Waarom, in godsnaam wil ik altijd alles meemaken? Wandelen ok, maar bergbeklimmen, rockclimbing, mudsliding, wildwatervaren zonder kano? Dat hoeft op deze leeftijd toch niet meer? Toch zag ik het allemaal niet aankomen. Er was een mager zonnetje en het bord zei 12 als afstand. Even niet gerealiseerd dat dat die miles dus gewoon 18 kilometer zijn. Maar goed, dat is nog niet ver. Een peuleschil. Als een beginneling realiseerde ik mij pas na een paar kilometer dat ik geen water, dat viel er genoeg uit de hemel toch, en geen eten bij mij had. Wel een groothoeklens, dat was reuze handig. Vooral handig te verwisselen met temperaturen rond het vriespunt en geen handschoenen. Ok, ik was blanco en liep als een kievit. Fijn en slim ook dat ik de beschrijving van de tocht in mijn auto had laten liggen. Het pad was soms een modderige glijbaan maar meestal een rivier. Die watermoleculen voelen haarfijn aan waar de weg met de minste obstakels ligt. Dat het pad maar 20 centimeter breed was meestal en hopeloos glad door de modder en het water was niet het ergste, die regen, hagel en soms sneeuw waren erger. Over die erg diepe afgronden maakte ik mij maar niet druk. Dat was iets voor de weg terug. Want ik moest dezelfde weg weer terug omdat de alternatieve route afgesloten was vanwege het slechte weer. Zo nu en dan, echt eerlijk maar een paar keer, voelde ik dat ik geen 27 meer ben. Graag niet verder vertellen. Mijn jeans waren verpest, de modder zat ook in mijn haar en mijn schoenen waren drie keer zo zwaar en er bubbelde water uit bij iedere stap op het droge die ik zette. Eindelijk zag ik in de verte mijn auto weer staan en ik denk niet dat ik ooit met zoveel genoegen de afstand bediening gebruikt heb om het kreng open te krijgen. Toen ik op de bestuurders stoel neerplofte spoot het water alle kanten op en diende ik eerst nog even te hozen.
De rest van de dag als een toerist rondgereden. Veel fotostops, een lunch voor een volwassene en een voornemen om geen lange tochten meer te lopen deze trip. Dit eiland is van een buitengewone schoonheid. Ook met een automobiel, je hoeft je niet af te beulen voor het visuele genot. Gelukkig.
