Hotel del Lago
Een week niet geschreven. Er was ook niet zo veel te schrijven. Achteraf schieten je dan wel weer allerlei gebeurtenissen door je hoofd zodat het weer een verhaal wordt. Zat in een hotel met geschiedenis. Maar dat verhaal stond alleen in het Spaans beschreven, ik heb de strekking gelezen maar de finesses gaan verloren. Het was de eerste avond op weg door Paraguay, had het toch wel saaie Asuncion achter mij gelaten. Het was zo'n hotel waar je fantasie van op hol slaat. De plek San Bernadino was gesticht door vijf Duitse immigranten in 1880. Architect Wilhelm Weiler bouwde het hotel in 1888. Hotel Del Lago. Daarna is het vooral gebruikt door de elite en de diverse dictaturen van Paraguay voor hun vermaak. Dat laat je toch anders slapen hier. Eens sliep ik in een hotel in Wenen waarvan de eigenaar met niet verholen trots vertelde dat Adolf Hitler daar in diezelfde kamer en bed geslapen had. Dat bed was gelogen want het was een nieuwe boxspring, het ledikant had gekund. Hier hadden Stroessner en zijn vriendjes geslapen. Sliep deze keer niet in de mooiste kamer dus die Stroessner zal niet in dit éénpersoons ledikant gelegen hebben maar misschien wel een van zijn beulen. Hij had er velen. Gek land dit Paraguay, ben er nu pas vijf dagen maar lees in musea, in gidsen, in folders, op gedenkplaten en onder standbeelden alleen maar over moordpartijen, martelingen en uiterst bloedige oorlogen. Het zijn vele miljoenen doden in 200 jaar en ze hebben maar 7 miljoen inwoners. Natuurlijk krijg je er niet snel meer als je ze blijft omleggen. En dan tel ik niet eens de Indianen mee die natuurlijk ook massaal naar het andere eind van de wereld geholpen zijn. Het meest vreemde is dat de grootste boeven het meest geëerd worden. Natuurlijk wij hebben er ook wel aan aantal die je tot oorlogsmisdadiger of nog erger kunt bestempelen maar hier gaan ze wel erg ver. Vandaag nog was ik in een stadje waar de hoofdonderwijzer ten oorlog trok met 700 van zijn lagere school leerlingen om de eer van het land te verdedigen. Er keerde geen enkel kind levend terug maar hij wel! Is als held verder door het leven gegaan en wordt nog steeds geëerd gezien de standbeelden en het museum.
En dan die flirt met Duitsland die het land heeft. De meeste Duitse immigranten zijn ver voor de tweede wereldoorlog hier komen wonen maar hebben wel een aantal jaren staan te klappen voor hun vrienden in de Heimat. En toen het daar fout ging hebben ze oom Adolf, Heinrich und Friedrich gastvrij onderdak geboden. Herr Stroessner was daar helemaal niet op tegen. Kwam toevallig op een Duitstalige zender terecht en kon mijn oren bijna niet geloven wat voor muziek daar gedraaid werd. Heel vreemd om daar Zuid-Amerika te rijden en dan op de autoradio Du Schwarzer Zigeuner te horen in een 'house' uitvoering met een beat eronder die de boxen deden trillen. Nog erger was dat ik het bijna woordelijk kon meezingen. "Du kennst meinen Schmerz. Und wenn Deine Geige weint, weint auch mein Herz." Is er dan toch iets fout gegaan in mijn jeugd? Kan het mijn moeder niet meer vragen want die kent mijn naam niet meer, noemt mij "de reiziger", dat weet ze dan weer wel. Ze waren wel anti Duits vroeger bij ons. Dat ging maar heel langzaam over. Maar we moesten wel door Duitsland als we naar Italië op vakantie gingen. Tot overmaat van ramp stonden we een keer op de camping in Heidelberg (daar reed je toen in één lange dag naar toe!) en deelde de Duitse buurman met zo'n hele grote caravan ons mee dat met mijn spastische broertje Josef Mengele wel raad had geweten 'damals'. En hij bedoelde het nog wel humaan. Maar dat bracht mijn ouders niet dichter bij één Europa destijds.
