De geneugten van Vietnam
Dat zijn er veel. Hanoi is een vriendelijke, nog niet helemaal overhoop gehaalde Aziatische metropool. Veel van het oude Hanoi wat ik mij uit 1992 herinner is nog hetzelfde gebleven. De bromfietsen zijn verhonderdvoudigt en de sombere blik in de ogen van veel mensen is verdwenen. De sfeer is eerder vrolijk nu. Maar er gaat ook weleens iets mis. Laat ik met de soep beginnen. HET nationale gerecht van Vietnam is Phô. Spreek uit Pffo. Een bouillon waarin dikke, witte noodles, wat kip of beef of zoals ik het bestel met groenten. Overal lees je dat je dit echt moet proeven, zo lekker en gezond als het is. Hemels werd het al genoemd. Dat gezonde zal wel waar wezen maar ik heb het nu drie keer geprobeerd en verder dan de smaak van Spa blauw is het nog niet gekomen. Ja, als je er een halve fles chili saus in leeggiet zoals ik, dan smaakt het een beetje naar Thaise Thom Yam. Ver weg.
Nog verder weg ben ik vanochtend geraakt. Ik had een flink stuk langs een van de vele meren van Hanoi gelopen en zag het bord van ver al staan: Relaxing Massages Thongh Fah. Dat leek mij wel wat als besluit van mijn zondag ochtend. Het miezerde een beetje en ‘relaxing’ klonk aantrekkelijk. Na mijn 15 dollar afgerekend te hebben bij de dame van dienst achter de balie werd ik naar mijn massagekamer gebracht. Toen had er al een belletje moeten gaan rinkelen. Die leek nog het meest op de cel in het oude Bossche politiebureau waar ik eens een middag in had doorgebracht na meervoudige belediging van een ambtenaar in functie. Dat die ambtenaar hierna geschorst werd en ik een excuus brief kreeg van de burgemeester deed niets af aan de ellendige middag die ik toen beleefde. De afstraffing die ik toen daar in die cel kreeg werd deze ochtend nog eens hardhandig herhaald. Mijn masseuse kwam mijn cel in met alleen een dunne pyjama aan. Dat was overduidelijk te zien. Ik vermoedde al een andere massage dan ik op het oog had maar dat bleek, achteraf, ijdele hoop. Ze was een stuk kleiner dan ik en dat is een understatement. Ze woog ongeveer hetzelfde als ik 55 jaar geleden maar dat deed niets af aan de kracht die dat kleine lijfje bleek te kunnen ontwikkelen. Bij de eerste klap dacht ik nog dat ze per ongeluk uitgeschoten was. Helaas, dat was nog maar het begin. Ze bleek mijn ledematen in vormen te kunnen buigen die ik, en met mij denk ik menige yoga leraar, niet voor mogelijk had gehouden. Mijn armen en benen werden meedogenloos langer gemaakt en verdraaid en het was een wonder dat ik mijn schouders nog in de kom had hierna. Ze had nagels en een diep in mijn lijf verdwijnende elleboog, haar voeten gaven nonchalant zo nu en dan een karatetrap en met haar vuisten deelde ze klappen uit die in een Olympische bokspartij veel punten opgeleverd zouden hebben. Ik wist ook niet dat mijn ogen zo diep in mijn kassen gedrukt konden worden. Na een marteling van een uur was ze even weg om even later terug te komen met een mandje met daarin een soort kompressen van hete theebladeren gerold in doeken. Met die dingen begon ze over mijn rug te kloppen om ze soms heel gemeen op één plek te laten liggen. Die theezakken waren heet! In Beverwijk noemen ze dat 3e graads. Maar aan alles komt een einde en nadat ze mijn haren bijkans uitgetrokken had als surrogaat voor een hoofdmassage riep ze heel hard in mijn oor “finish!!!!” Ik was zo opgelucht dat ik haar een fooi gaf die eigenlijk veel te hoog was voor de genoten marteling maar dat vond ze blijkbaar niet genoeg want ze ging in mijn portemonnaie zoeken naar meer briefjes. Dat heb ik maar niet toegelaten en dat vond ze erg onsportief van mij. Toen ze weg liep zag ik dat achter op haar pyjama Ronaldo 7 stond. Ik kon er niet eens om lachen. Het enige waar ik behoefte aan had na deze afstraffing was een fijne, zachte massage. Maar met deze brandvlekken moet ik daar even van afzien.
