Ludmilla and Svetlana

Seoul Airport Wednesday 27 September

When you travel to faraway places, you extend your life considerably in a certain way, but the world becomes much smaller, so on balance you don't get anywhere with all that traveling. That feeling crept over me when I was standing here in Seoul at the airport. Why do I travel? What am I looking for thousands of kilometers away from Gestel? Is there that desire to get to know other people and cultures? To discover new horizons? I don't really know. But getting to know other people is a very nice side effect of all that traveling. And that meeting happens automatically. My flight from Mumbai was at bedtime (departure at 03.30) but despite the comfortable loungers, I didn't sleep a wink. That was because of Ludmilla. Ludmilla was sitting next to me and comes from a city in Siberia, Vladivostok, not even that far from Seoul and works as a 'luxury' lady in Mumbai. She was very beautiful, very blond and had, very special, very black eyebrows. The term ‘luxury lady’ was hers but I knew immediately what she meant. She didn’t make a fuss about it either. In Mumbay (Bombay) her name is Svetlana. Then they know immediately that I come from Russia, she said. She actually looked a lot like Madonna, only less of a virgin. She worked in a few hotels of which only the Taj seemed familiar to me. She was now, how predictably, going to her mother in Russia. She had to go home every three months or to a tropical island, preferably the Maldives and paid by a ‘customer’, because then her visa had to be renewed. At one point I asked her what her price was for a customer. She was a bit shocked and said: “but this is an airplane!” I didn’t mean it like that and she gave her rate list. The minimum was a hundred dollars but usually they were very rich and then she asked much more. And she got a lot of presents. Especially from those men who wanted to go for a walk. ‘Showing off’ with her as she called it. Then she always went to luxury shops. And those guys were very proud of their conquest. She showed me dozens of photos of ‘Indian Businessmen’ on her phone. They all had a white shirt and black trousers and usually a black jacket too. I thought very meanly that she wouldn’t be able to blackmail one of them with those photos. There was no difference. She had to laugh out loud at almost every photo. That was infectious. But not with the stewardesses. They thought that the other passengers deserved a little sleep. In the end I was able to sleep for another hour. Svetlana kept busy wrapping lots of presents in brightly coloured wrapping paper. They must be so happy in Vladivostok that Svetmilla is back.

Ludmilla and Svetlana

Seoul Airport woensdag 27 september

Als je op reis gaat naar verre oorden rek je je leven op een bepaalde manier behoorlijk uit maar de wereld wordt er veel kleiner op dus per saldo schiet je met dat reizen geen meter op. Dat gevoel bekroop mij ook toen ik hier in Seoul op het vliegveld stond. Waarom reis ik? Wat zoek ik duizenden kilometers ver van Gestel? Is er die wens andere mensen en culturen te leren kennen? Nieuwe horizonnen te ontdekken? Eigenlijk weet ik het niet. Maar andere mensen leren kennen is wel een heel leuke bijkomstigheid van al dat reizen. En dat ontmoeten gaat vanzelf. Mijn vlucht vanuit Mumbai was tijdens bedtijd (03.30 vertrek) maar ik heb ondanks de comfortabele ligstoelen geen oog dicht gedaan. Dat kwam door Ludmilla. Ludmilla zat naast mij en komt uit een stad in Siberië, Vladivostok, niet eens zo ver van Seoul en werkt als ‘luxe’ dame in Mumbai. Ze was heel mooi hoogblond en had, erg speciaal, heel zwarte wenkbrauwen. De term ‘luxury lady’ was van haar maar ik wist direct wat ze bedoelde. Ze deed er ook niet moeilijk over. In Mumbay (Bombay) heet ze Svetlana. Dan weten ze meteen dat ik uit Roesland kom, zei ze. Ze leek eigenlijk heel erg veel op Madonna alleen dan nog minder maagd. Ze werkte in een paar hotels waarvan alleen de Taj mij bekend voorkwam. Ze ging nu, hoe voorspelbaar, even naar haar moeder in Rusland. Ze moest om de drie maanden naar huis of naar een tropisch eiland, bij voorkeur de Malediven en betaald door een ‘customer, omdat dan haar visum vernieuwd moest worden. Op een gegeven moment vroeg ik haar wat haar prijs was voor een klant. Ze schrok een beetje en zei: “maar dit is een vliegtuig!” Zo bedoelde ik het niet en ze noemde haar tarieven lijst. Het minimum was honderd dollar maar meestal waren ze erg rijk en dan vroeg ze veel meer. En ze kreeg veel cadeautjes. Vooral van die mannen die wilden wandelen. ‘Showing off’ met haar zoals ze het noemde. Dan liep ze altijd naar luxe winkels. En die kerels waren heel trots op hun verovering. Ze liet mij tientallen foto’s van ‘Indian Businessmen’ zien op haar telefoontje. Ze hadden allemaal een wit overhemd en een zwarte broek en meestal ook een zwart jasje aan. Ik dacht nog wel heel gemeen dat ze er zo geen een zou kunnen afpersen met die foto’s. Er zat geen verschil in. Ze moest bijna bij iedere foto heel hard lachen. Dat werkte aanstekelijk. Maar niet bij de stewardessen. Die vonden dat de andere passagiers recht hadden op een beetje nachtrust. Uiteindelijk heb ik nog een uurtje kunnen pitten. Svetlana bleef in de weer met het inpakken van vele presentjes in fel gekleurd pakpapier. Wat zullen ze in Vladivostok blij zijn dat Svetmilla weer terug is.