The endless Pampas
Een lange tocht in dit onmetelijke land bracht mijn naar het grote niets. De Pampas van Argentinië. De eerste dag was stoppen voor een foto vrij zinloos want ik heb Nederland al op de foto staan. De man in het autoverhuurkantoor werkte zijn eerste dag en het duurde eeuwen voor ik op weg was. Het doel was SantaRosa maar het was nog wat vroeg om te stoppen dus reed ik door naar General Acha. Dat had een verbluffend aantal hotels voor zo’n klein stadje. Allemaal vol. Ik had mij al met de achterbank verzoend toen ik voorbij een Estancia reed. In de verte schitterde een zwembad en het geluk was met mij want bij de receptie belde net een gast af en kon ik slapen en biefstuk eten. Ik had keuze uit acht gerechten, allemaal bief. Het werd een erg late avond door een lang gesprek met een 21-jarige student uit Buenos Aires. Een jonge socialist in hart en nieren. Hij leeft in een land met een goede voedingsbodem voor het socialisme. Maar op het einde van de avond wilde hij emigreren naar Nederland. Hij wist nu alles. Om zeven uur de volgende ochtend zat ik weer achter het stuur. Op de grond was alles weer vrij vlak maar in de lucht speelde zich heftige weertaferelen af. Tegen de middag werd het ook op de aarde zelf imponerend mooi van landschap. Blauwer dan blauwe meren en een maanlandschap aan woestijnen. Nog nafluitend was ik om zes uur in Bariloche. De hoofdstad van de ‘well to do’ en iedereen die daar bij wil horen. Dan sluit je aan in de lange rij die met de naam van de stad op de foto willen. Heb je in ieder geval het bewijs dat je er was.
