The end of the road
Zo aan het strand en niets om handen wordt je een halve filosoof. Niet dat er grote gedachtes opborrelen maar die zon doet wat met je. Het leven hobbelt voorbij maar dat kan ook met die verjaardag te maken hebben. Maar vooral hoe oneerlijk de levens hier en overal eigenlijk verdeeld zijn. De echte rijkdom bij een paar mensen waarvan er dan een enkeling maar deugd, maar een, vooral comfortabele, rijkdom bij ons de enorme middenklasse maar een diep droeve armoede bij ontelbare anderen. Ook hier in de Dominicaanse republiek zie je , al is er hier door het toerisme wel een zekere welstand bij velen. En dan de verrassing, dat dat in deze landen, blijkbaar niets doet met je humeur. Iedereen lacht en is zo op het oog optimistisch gestemd. Ze werken hard, dat helpt, gaan bidden in de kerk, helpt niet, en schilderen hun huizen in de meest prachtige felle kleuren. Dat laatste helpt ons toeristen om met een glimlach naar die armoede te kijken. Hoe armer, hoe meer kleur. Dat geldt eigenlijk voor de hele wereld.
Minder leuk om naar te kijken was de bijeenkomst op het strand van Puerta Plata van de vereniging ter bevordering van Teveel-Tevaak. Ze lagen met velen in het zonnetje te bakken en toonden hun vlees met trots zo te zien. Ik laat er eentje zien om het beschaafd te houden maar het was eenfestijn van jewelste. Op de Malecom (de kustweg) was er gelukkig een Burger King voorhanden.
Nu ben ik aan het einde vaan de weg op dit eiland aan de grens met Haïti in Monte Christi. Vandaag eens informeren hoe dat nu is; Haïti.
