Terkhiin Tsagaan Nuur.
Vanochtend om 7 uur op weg. Een rit van zo’n 250 kilometer, maar je moet er de tijd voor nemen. Na 4 uur rijden nog niemand tegengekomen. Ja, eentje, met een gebroken as. Maar die kan er best al dagen staan. Onderweg nog illegaal wat yaks gemolken als ontbijt. Als ex-M. Brigadiertje (alleen bij de vijftigplussers gaat er nu een lichtje branden) weet ik dat verse ochtendmelk veruit het beste is. De Mongoolse overheid heeft pogingen ondernomen om hier en daar een weg aan te leggen. Op sommige stukken is dat ook een beetje gelukt maar op de meeste plekken hebben ze het maar laten lopen. Als chauffeur word je geacht daar zelf maar iets op te verzinnen, een leuk stukje op te zoeken en dat jouw weg van de dag te maken. Dat schiet niet erg op. Sommige kuilen zijn zo diep dat er precies een Mitsubishi Delica in past en laten wij daar nu net in rijden. Mijn chauffeur wikt en weegt voortdurend welk rudiment aan spoor hij zal volgen en volgt nooit mijn gemompelde advies. Zelf houd ik de zon in de gaten en dan komt het meestal goed, weet ik van de looptochten. Zo nu en dan rijdt hij een erf op (een erf is hier altijd minstens de oppervlakte van de stad Den Bosch inclusief Maaspoort en Vught) en daar krijgen we dan zure, zoute slappe thee. Je gaat er niet dood aan, dat is al heel wat. Hij vindt het lekker. Meestal kom ik tot de helft. Maar alles beter dan eten. De mensen zijn heel aardig en zo’n Ger is iedere keer weer anders.
Zit nu aan het Terkhiin Tsagaan Nuur. Het Grote Witte Meer. Het is azuurblauw maar wie valt daarover als het zo wondermooi is. Ik blijf een paar dagen hier en had om wat comfort gevraagd aan mijn chauffeur bij het uitzoeken van een Ger-kamp. Hij heeft zijn best gedaan. En in het seizoen moet dit de hemel in Mongolië zijn. Maar omdat het al te koud is bevriest de waterleiding en zijn de douches en toiletten buiten gebruik. Mijn houtkachel midden in mijn Ger brandt echter als de beste en met een handdoek en water uit de thermoskan wordt een mens ook heel fris. Er staan ook nog maar een paar tenten en ik ben de enige gast. Het eten is best behoorlijk, alleen het begrip ontbijt kreeg vanmorgen een heel aparte lading. Mooi opgesteld stonden er een bordje sardines, een schaaltje dubbele Maria-kaakjes met crème ertussen, een bordje met twee enorme likken Duo Penotti (hoe die hier terechtgekomen zijn zal altijd een mysterie blijven) en een flink glas paardenmelk. Ik heb het mij laten smaken. Vanmiddag ga ik paardrijden met de eigenaar van een ander Ger-kamp omdat die al zo teleurgesteld was dat ik daar niet kwam slapen en het, volgens mijn chauffeur, nu onontkoombaar is dat ik ‘de paarden bij hem doe’. Iedereen komt hier blijkbaar paardrijden. Er lag vanmorgen aan de rand van het meer, vlakbij mijn tent, een dood paard. Ik had nog even stille hoop... maar ik denk toch dat ik er vanmiddag aan moet geloven. Dat dooie paard zou trouwens ook veel te klein geweest zijn. Na m’n ontbijt een fikse wandeling naar een vulkaan die nog niet zo lang geleden (een paar honderd jaar?) hevig te keer is gegaan hier. Altijd spannend rond zo’n kraterrand lopen. Maar je wordt beloond met de prachtigste vergezichten. Na vier uur klauteren en lopen was ik weer terug aan het meer. Ja, en dan dat paardrijden. Wat zal ik zeggen. Twee enorme blaren en mijn gids en teugelaar had een mooie route uitgezocht. Die kende ik al, want had hem net vanmorgen gelopen.
Na zoveel inspanningen lag ik net een tukje te doen toen de hoofdmongool van het kamp mijn tent binnenkwam. In zijn handen had hij een zestal mobiele telefoons en vijf polshorloges, van die digitale dingen. Hij wilde graag weten hoe laat het was en wees op mijn telefoon en polshorloge of ik even de juiste tijd wilde instellen. Ze hebben hier geen idee hoe laat het is. Vreemd genoeg stond op geen enkel apparaat de juiste tijd ingesteld. Bij de een was het acht uur in de avond en de andere waren op lunchtijd beland. Die telefoons had ik zo gefikst, alleen met die horloges wilde het niet erg vlotten. Dat viel behoorlijk tegen merkte ik. Toch een klein beetje in aanzien gedaald. Maar ik hoef me toch niet meer buiten te vertonen vandaag want het is hevig gaan sneeuwen.
