Seoul, South Korea
Het was 1974 en ik ging naar Japan met Dito Travel. Vanaf 1 januari begonnen er iedere dag op de voorpagina van o.a. de Volkskrant advertenties te verschijnen met “an offer you can’t refuse’. 999 gulden naar welke plek op de wereld dan ook. Vliegen was nog een elitaire business en dit was een koopje voor die tijd. Ik wist het meteen: Tokyo. Ik boekte en betaalde. Een rib uit mijn lijf maar Japan was de ultieme natte droom. 25 april was de eerst mogelijke vertrekdatum, klonk vreemd, maar kwam best goed uit. Vijf weken geboekt. Op mijn werk wisten ze het nog niet, die vijf weken, maar dat was een zorg voor later. Het was een week voor 25 april en de beloofde tickets waren nog niet gearriveerd. Ik bellen, ok morgen. Morgen geen tickets, overmorgen ook niet, de smoesjes werden vreemder, de druk werd enorm. Ik naar Amsterdam, op het Damrak, 1-hoog. Een heus kantoor waar het enorm druk was met mensen die allemaal voor 999 de wereld wilden zien. Ik eiste belet. Kreeg het ook en mijnheer Dito was vriendelijk maar had geen tickets. Het was zo druk maar morgen zouden ze er zijn en per taxi geleverd worden in Naarden Vesting waar ik woonde. Natuurlijk geen taxi. Op hoge poten ging ik de volgende dag, het was vrijdag en zaterdag zouden we vertrekken, weer naar Amsterdam. Weer een vrije middag naar de kloten. Ik was erg boos, en groot, en dreigend stond ik voor zijn bureau, had niet eens om belet gevraagd. De man werd wit en vertelde mij dat hij nu direct de tickets zou gaan halen. Of ik maar wilde wachten. Het duurde meer dan een uur maar toen was hij terug met twee tickets. Lijkbleek was hij. Ik bekeek de tickets en kon het niet geloven. De prijs was 7900 gulden per stuk en de vlucht was via Parijs en Seoul naar Tokyo. Op de heen en terugweg was een verblijf in Seoul, Zuid Korea, inbegrepen. Luxe hotel zei hij er nog bij. Ik vertrouwde het voor geen cent maar wat moest ik. Met KLM naar Parijs en daarna Korean Airlines. Ik ging via het KLM kantoor naar huis en daar zei de aardige dame van de KLM dat het volgens haar een prima ticket was. Door al het geharrewar kwam ik thuis zonder dat ik de door mij bestelde Yen opgehaald had bij het grenswisselkantoor. Dat dan maar morgen dacht ik nog.
Wat ik toen nog niet wist was dat ik met een enorme oplichter te maken had gehad die duizenden tickets had verkocht voor 999 gulden maar nooit van plan geweest was er ook maar één te leveren. Maar wij waren de eerste die zouden vliegen en het liep nog steeds storm en hij wilde nog een paar dagen door gaan en dan was zo’n grote, langharige, man met vlammende ogen iets wat hij niet wilde zien. Ik had gedreigd met naar de politie te gaan. Dus had hij er maar een vermogen aan gespendeerd om daarvan af te zijn. De volgende die zou vliegen was pas op 1 mei. Dan zou hij al lang en breed in Thailand zitten. Daar had hij zijn geld naartoe gesluisd. De volgende dag toen wij ergens boven de Noordpool vlogen liep hij tegen de lamp. Dat was de tweede keer in zijn leven. De vorige keer had hij er niets aan verdiend toen het uitkwam, met International Travel. DITO betekende Dit Is International Travel Opnieuw! Het kantoor van Korean Airlines had de politie getipt. Maar dat hoorde ik allemaal pas bij terugkomst.
Het Grenswisselkantoor op Amsterdam Centraal bleek gesloten de volgende ochtend vroeg. Dan maar geld wisselen in Tokyo zelf.
Wat ik toen nog niet wist was dat ik met een enorme oplichter te maken had gehad die duizenden tickets had verkocht voor 999 gulden maar nooit van plan geweest was er ook maar één te leveren. Maar wij waren de eerste die zouden vliegen en het liep nog steeds storm en hij wilde nog een paar dagen door gaan en dan was zo’n grote, langharige, man met vlammende ogen iets wat hij niet wilde zien. Ik had gedreigd met naar de politie te gaan. Dus had hij er maar een vermogen aan gespendeerd om daarvan af te zijn. De volgende persoon die zou vliegen was pas op 1 mei. Dan zou hij al lang en breed in Thailand zitten. Daar had hij zijn geld naartoe gesluisd. De volgende dag toen wij ergens boven de Noordpool vlogen liep hij tegen de lamp. Dat was de tweede keer in zijn leven. De vorige keer had hij er niets aan verdiend toen het uitkwam, met International Travel. DITO betekende Dit Is International Travel Opnieuw! Het kantoor van Korean Airlines had de politie getipt. Maar dat hoorde ik allemaal pas bij terugkomst.
En dit was nog maar het begin van een mooie, vreemde eerste Azië reis. In Parijs bleek het de eerste vlucht van Korean Airlines vanaf Europa te zijn. Veel bewaking met tanks en sluipschutters op een apart deel van de luchthaven. Veel plichtplegingen en ceremonies voor deze vuurdoop. Hoge omes die ik niet kende. Wij, mijn vrouw Petra en ik, waren erg vreemde eenden in de bijt. Zwarte pakken en mantelpakjes, veel buigingen en small talk. Die twee rugzaktoeristen met lang haar en heel erge casual kleding hadden veel bekijks. Dat werd nog erger bij aankomst in Seoul. Er stonden tientallen fotografen opgesteld en toen wij door de gate deur kwamen baden we in een bad van flitslicht. Dat moesten wel beroemde popartiesten zijn, was het vermoeden, dat die met deze vlucht mee kwamen.
Seoul was een heel vreemde ervaring. Twee dagen liepen we er rond. Het leek een erg arme stad met kleine winkels, wel hoogbouw maar somber. Er waren enorm veel winkeltjes met kunstledematen in alle vormen en maten. Allemaal nog het gevolg blijkbaar van de Koreaanse oorlog. De mensen leken een beetje schuw en het hotel was weliswaar erg luxe maar ook sfeerloos. Alle transport tussen airport en stad werd keurig door Korean Airlines verzorgd. Ook het eten was geregeld. We wisten nog steeds niet wat ons overkwam. We hoefden niet eens geld te wisselen in Seoul, alles werd betaald.
