Refugio Pehoe
Met een lichte zwarte kater tussen de oren en benen die duidelijk te kennen geven dat gisteren een grens was overschreden komen we toch nog vrij vlot op gang voor onze volgende etappe. Van Refugio Grey naar Refugio Pehoe. We zijn duidelijk weer in een meer bewoonde wereld terechtgekomen. Het pad is weer breder en we komen vele wandelaars tegen die de kortere routes lopen in het park. Van de vier uur die de tocht vandaag in beslag mag nemen hebben wij er toch weer vijf weten te maken en dat komt niet alleen door de vele prachtige uitzichtpunten waar we de camera het werk lieten doen. Er zitten weer een aantal gemene klimmetjes in de route en een meertje dat niet het meertje blijkt te zijn, zet ons weer eens op het verkeerde been met betrekking tot de gelopen afstand.
Bij het Lago Pehoe (spreek uit Peewee) aangekomen is de wind flink aangewakkerd en hebben we even naar een geschikte plek moeten zoeken voor onze tent. We vinden een beschutte plek en kunnen daarna genieten van een heuse warme douche die je hier op de camping kunt nemen. Daarna zitten we al vrij vroeg in de behaaglijke refugio te genieten van warme dranken. Hier ontmoeten we twee biologen en een anesthesist uit Groningen en wisselen we heel wat reisverhalen uit. Henk, hoogleraar biologie, weet ons veel te vertellen over alle bloemen die we onderweg zijn tegengekomen. Zijn specialiteit is de bloementeelt. ‘s Avonds zijn we weer druk met het clubcircuit.
Aan het ontbijt zit Lennisheuvel. Hij kreupel bij geboorte, zij evenwichtsstoornissen. ‘Onder andere’, blijkt later. Na vijf minuten wordt het duidelijk. ‘‘Wablief’’ in Patagoniëë. Toen Henk de bloemist even later aan haar vroeg waar zij na Calafate in Argentinië naartoe gereden waren en het antwoord met een schel gevormd ‘welk?’ kwam, was het klaar. We trekken ons beschaamd terug. Het eerste afscheid is aangebroken. Doreen en Thomas vertrekken deze ochtend uit het park. Adressen worden uitgewisseld en we weten allemaal zeker dat dit geen afscheid voorgoed zal zijn. Hun boot verdwijnt langzaam uit het zicht over het meer. De legendarische Patagonische wind komt opzetten. Het is de bedoeling dat we weer gaan lopen. De Frances Valley in. We hebben echter erg weinig tijd nodig om te besluiten dat vandaag niet te gaan doen. Het lichaam heeft rust nodig en de was moet gedaan. Van de Mexicanen gaan alleen pa en jongste dochter op stap, de Taiwanezen doen alle drie dapper en de Braziliaan weet het allemaal nog niet. Wij komen de dag uitstekend door. Beetje kletsen, veel fotograferen. Het weer is een festijn vandaag. Wind en wolken zijn aan elkaar gewaagd en brengen een verbluffend schouwspel in alle windrichtingen. Regenbogen en strakblauwe luchten worden afgewisseld met zwart dreigende donderwolken en flarden mist die om de rotsen spelen. Je blijft kijken. Oververmoeid vallen we die middag op de banken van het refugio in slaap. Langzaam keren de wandelaars terug van hun dagtochten. Een vleug jaloezie komt wel bij ons op. Maar, lopen kun je nog je hele leven. In het begin van de avond nemen we hartelijk afscheid van onze Mexicaanse vrienden. Nauwelijks een week na de eerste ontmoetingen gaan we al met stevige omhelzingen uit elkaar. Die avond komen de Taiwanezen een nauwelijks aangebroken karton Gato Negro brengen. Ze hadden ons allemaal in de weer gezien met deze kartonnen dozen en waren benieuwd wat wij met kattenvoer aan moesten. Dus hadden ze ook maar zoiets gekocht. Ze vonden het niet lekker! Die nacht stormt het ongenadig hard. Onze tent blijft overeind staan.
