Fes
The second day Fes and it remains a beautiful city. You wear out a pair of shoes and your camera clicks incessantly. That will be a lot to delete again tonight. Still found time for a hamman and now I have no skin left besides the soles of my feet. They thought they were scrubbing an eighteen-year-old, but for me the wear and tear is already over. Furthermore, you can see on the street that buttock boosting is also taking off here and there is still a world to be won for the hairstylists of mannequins. The palaces, places of worship and the many old stones all around you continue to intrigue you, but what is most interesting is daily life. I was equally moved when I saw a man, I thought certainly my age, toiling and cleaning in his shop of less than two square meters and thought “that could have been me”. He sold, well what did he actually sell? Junk was an accurate description, but junk also needs to be dusted and polished every day, a buyer might come along. I had a short conversation with him and from experience he knew immediately that I was not a buyer but a viewer. But the most beautiful quote came from a little Dutch girl who said to her mother “look, they have pink cakes here”. She stood in front of a sign for the Moroccan Red Cross; Croissant Rouge.
Fes
De tweede dag Fes en het blijft een wondermooie stad. Je verslijt een paar schoenen je camera klikt zonder ophouden. Dat wordt weer deleten vanavond.
Toch nog tijd gevonden voor een hamman en heb nu naast mijn voetzolen geen vel meer over. Ze dachten een achttienjarige te boenen maar bij mij zit er de sleet al op. Verder zie je op straat dat het billen boosten ook hier een grote vlucht aan het nemen is en is er nog een wereld te winnen voor de haarstylisten van etalagepoppen. De paleizen, gebedshuizen en de vele oude stenen overal om je heen blijven intrigeren maar het meest interessant blijft het dagelijkse leven. Ik was even ontroerd toen ik een man, ik dacht zeker van mijn leeftijd, zag ploeteren en poetsen in zijn winkeltje van nog geen twee vierkante meter en dacht “dat had ik kunnen zijn”. Hij verkocht, ja wat verkocht hij eigenlijk? Troep was een juiste omschrijving maar ook troep moet iedere dag afgestoft en opgewreven worden, er zou een koper kunnen komen. Ik had een kort gesprek met hem en uit ervaring wist hij direct dat ik geen koper maar een kijker was. Maar de mooiste quote kwam van een klein Nederlands meisje dat tegen haar moeder zei “kijk ze hebben hier roze koeken”. Ze stond voor een bord van het Marokkaanse Rode Kruis; Croissant Rouge.
