Bad Hönningen Hauptbahnhof
Schuilen kan niet meer. Op maandag begon ik aan mijn wandeltocht in Duitsland. Maar na mijn eerste verhaal was het stil. Die 31 kilometer van de eerste dag beviel mijn kleine teen maar matig. Het fiere wandelen de paden op, de lanen in, vooruit met flinke pas, met stralend oog en blijde zin, veranderde via alle stadia in strompelen als een oude man. Die dag hielp mijn eigenwijsheid mij om de hele route nog te lopen. Maar was op het einde van de dag erg was ik blij met mijn hotelkamer op de begane grond. Mijn blessure heb ik verder niet bekeken want was bedekt met een grote blarenpleister. Het komt wel goed dacht ik nog. Maar het kwam niet goed en de volgende dag week ik van mijn geplande route af en liep een pad langs de Rijn. Gelukkig zagen niet al te veel mensen mij want het was geen gezicht. Toch perste ik er nog 18 kilometer uit. Teveel bleek gisteren. Ben in Linz nog wel begonnen maar de kilometers tussen Linz en Bad Hönningen waren hel. En ik wist niet hoe snel ik naar het Hauptbahnhof moest kruipen om terug te keren naar veilig Den Bosch. Thuis trok ik mijn sneakers aan en bleek ik weer redelijk normaal te kunnen lopen. Die wandelschoenen wacht de kliko. Als reactie kreeg ik als hart onder de riem dat ik eindelijk reizen begon te maken die bij mijn leeftijd passen maar ik denk dat ik de volgende keer toch maar weer echt topavontuur moet. Dit was niks. de foto's gaan verder nergens over maar had die camera nu eenmaal in mijn hand.
