Hopkins Paradise
Vandaag was ik in Hopkins. Dat klinkt niet echt exotisch en toch is het een van de meest exotische dorpen van Belize. Ze zeggen dat de tijd hier beweegt als een schildpad, Althans dat zei Felicita en zij is weer de moeder van Teresa, de moeder van de kleine Beatrice die op de foto staat. Zij zijn weer allemaal Garifuna een etnische groep in het Caribisch Gebied, afstammend van een vermenging van Indianen en Afrikanen. De Afrikanen zouden afstammen van slaven die vanuit Afrika naar Amerika werden verscheept. Het schip leed schipbreuk en de overlevenden vestigden zich op het eiland St. Vincent. Vandaar kwamen ze hier terecht. Hopkins wordt door Belizeans beschouwd als het culturele centrum van de Garifuna-bevolking in Belize. De Garifuna kunnen vooral goed drummen en dat doen ze ook vrijwel altijd. Als ze tenminste geen murals of grappige bordjes aan het schilderen zijn. Ze hebben in ieder geval humor en het mooiste damestoilet wat ik ooit zag. Bij Felicia bleef ik lang zitten en dronk Sodawater met ijs. Toen ik weer verder wilde gaan moest ik van haar een originele Garifuna massage nemen. Het was bloedheet midden op de dag dus een uurtje onder een fan leek mij wel wat. Het was inderdaad een erg goede massage, ik heb alle hoeken van de kleine, koele ruimte gezien en alle spieren die ik ooit gehad heb herontdekt. Kneden kon ze erg goed, ik leek wel brood. Het uurtje werden er bijna twee en ik eindigde bijna 10 centimeter langer. Garifuna of niet, mijn masseuse heette Lucie en kwam uit China.
