Onvoltooid verleden tijd
De dictator Ceausescu (en zijn vrouw niet te vergeten) had a dream. Ze kunnen het niet meer navertellen. Ordinair tegen een muur gezet en afgemaakt. Terecht bleek later. Ze hadden het er het naar gemaakt. Geen lieverdjes. Vandaag hun droom en nalatenschap voor deze aarde bekeken. Het Peoples Palace of Parlementsgebouw of wel tien andere namen die het gebouw heeft. Eigenlijk zou het de Bucuresti Sheraton moeten heten, het ziet eruit als een te groot uitgevallen vijf sterren hotel. Met hetzelfde personeel die in de Sovjet tijd in de grote hotels in het Oostblok werkten. Weinig plezier in hun job. Het is het op één na grootste gebouw ter wereld. Daar maakte Ceausescu zijn eerste fout, het Pentagon van het gehate Amerika bleef nummer 1. Een paar kamers erbij en hij had het wereldrecord binnen bereik. Liefst 700 architecten had hij ingehuurd. En 20.000 arbeiders werkten 24 uur per dag aan dit monstrueuze gebouw. Het was, helaas voor Ceausescu, nog niet af toen hij zijn Waterloo beleefde. Maar ze hebben het zo goed en kwaad als het kan afgemaakt. De meubels waren destijds nog niet besteld dus het is voor het grootste deel leeg. Dat maakt het luisteren naar de gids vrij ingewikkeld. De echo neemt zijn meeste woorden mee. Hij doet zijn verhaal in het Engels maar de meesten toerdeelnemers zijn Roemeens, een tiental Duitsers natuurlijk, twee Zweden en vier Nederlanders. Later blijkt dat hij vloeiend Nederlands spreekt wat hij hier gestudeerd heeft. De man is nooit in Nederland geweest. De rondleiding is de lange versie van twee uur. We gaan vijf procent van het gebouw zien en toch 3 kilometer lopen. Ziehier de omvang.
Er zijn hier 1100 kamers en het gewicht van de grootste kroonluchter is 4800 kilo verteld de gids als ik hem zo nu en dan versta. Maar eerst gaan we naar de kelder. Nu begrijp ik die twee uur. We brengen een half uur door in een kelder waar vrijwel niets te zien is of het moeten de waanzinnige ventilatiebuizen zijn die er overal doorheen lopen. Het is allemaal even enorm. Het gebouw is zo groot dat er op verschillende plaatsen pinautomaten staan mocht je zonder geld komen te zitten.
Mooi is het nergens maar daar schijnt het ook niet over te gaan. Het is pompeus. Enorme gangen van tweehonderd meter lang waarin deuren zijn verwerkt die even groot zijn als bij ons een doorzonwoning. Het wordt overigens ook verhuurd als tentoonstellingsruimte voor beurzen. De Amsterdamse RAI past er ook met gemak in. En, een aardig detail, er zijn meer liften dan toiletten. Dictators schijten niet blijkbaar.
De grootste zaal, van 2000 vierkante meter en 19 meter hoog, ziet uit op het grootste balkon. Vanaf hier was het de bedoeling dat Ceausescu zijn toespraken zou houden en het welverdiende applaus in ontvangst zou nemen. Je moet wel erg megalomaan zijn om dit zo te bedenken. Toen Michael Jackson in 1994 in Bucuresti op bezoek was vernam hij dit verhaal en wilde, postuum, dit wel van de president voor het leven Ceausescu overnemen. Megalomaan was Michael ook wel dus hij naar het paleis en vanaf het balkon voor 1000.000 plus enthousiaste Roemenen sprak hij de legendarische woorden:”Thank you Budapest!”
