Midair Fight
Dacht ik toch echt dat ik klaar was met Paraguay komt er spontaan nog een verhaal achteraan. Het begon vandaag met heuse oorlogshandelingen hoog in de lucht. Toen het gevecht begon wist ik nog niet dat ik met de grote boze buurman te maken had maar dat werd al snel duidelijk.
De dag was vroeg begonnen met een taxirit van Argentinië naar de Braziliaanse kant van de watervallen. Als je een waterval doet moet je het ook echt grondig doen en ik ga echt tot de bodem. Ik begin mij al helemaal thuis te voelen tussen al dat gedonder van water en wen ook snel aan de vele natte pakken die je zo oploopt. Maar ik maak al minder foto's en ben ook sneller klaar bij de viewpoints dan mijn mede toeristen, vandaag heel veel Japanners. Dus ik heb weer tientallen kleine compact camera's mogen richten op Japjes voor de waterval met het onvermijdelijke v-teken krachtig omhoog gestoken. Nadat ik in de warme zon weer helemaal opgedroogd was ging ik terug naar mijn taxichauffeur die trouw had staan wachten op het parkeerterrein. Toevallig net naast de heli haven voor rondvluchten boven de falls. Ik had al menig helikopter zien vliegen en de rondjes waren uiterst kort. En ze vlogen niet eens laag boven, zelfs niet echt boven de watervallen. Toch kon ik het niet laten en nam de gok. Je moest voor een vlucht met drie personen zijn maar de volgende vlucht ging een vriendje van de piloot mee en er was een toerist onderweg zodat ik snel kon vliegen. Kocht mijn kaartje en ging trouw staan te wachten op het afgesproken punt. had al bedacht dat ik nu zeker aan de goed kant kwam te zitten van wat ik zo vanaf beneden als de goede kant had uitgezocht. Dat vriendje van de piloot zat natuurlijk naast hem. Toen de piloot wenkte om in te stappen werd ik rechts ingehaald door een sprintende vijftiger omhangen met camera's. Hij hijgde zich op mijn plek. Ach, sowhat, het gaat om de kick. Was in het begin van de vlucht wel jaloers op mijn buurman want het hele stuk naar de falls zag ik beneden heel veel bomen met zo nu en dan een beekje en hij heel veel water dat met enorm kabaal van de rotsen stort. Maar, dat wist ik, er volgden nog twee ultra korte rondjes boven de enorme watervallen. Toen het eerste rondje halverwege was (en mijn buurman heel hinderlijk steeds op mijn schouder leunde om mee te schieten aan deze kant) en ik al mooie opnamen had gemaakt door het kleine open raampje waar mooi een lens door past trok ik de camera even terug om de riem, die gedraaid zat, goed te doen. Wat volgde was een heuse aanval van rechts. Er dook een lijf op mij die zijn camera door 'mijn' gaatje pompte en daarbij klapte zijn andere camera, die om zijn nek hing, met geweld in mijn kruis. Ik werd met een klap teruggedrukt in mijn stoel en ik vroeg mezelf in een spilt second af of en hoelang ik nog als man door het leven kon gaan. De afdruk van die 300mm Canon toeter zal nog wel even te zien blijven. Nu was ik boos. Ik trok de aanvaller bij zijn, nog weinige, haren terug en was niet erg zachtzinnig daarbij. Terwijl ik toch eigenlijk een watje ben. De gek riep daarbij tot overmaat ook nog "Ich habe Bezahlt!! Er kwam nog iets achter maar dat woord kende ik niet. Ik vloog vanzelfsprekend gratis dacht de gek. Ik heb me breed gemaakt en niet meer naar de vijand omgezien. Na het uitstappen ben ik direct teruggelopen naar het vertrekhalletje. Daar stond de echtgenote van de etter te wachten. Met een blije lach vroeg ze mij of het leuk was geweest. Ik kon daar niet veel mee en heb haar toegebeten "Deine Man ist ein Eikel!" Mij daarbij verder niet om grammatica of woordkennis te bekommeren.
Het kan geen toeval zijn dat ik daarna op de luchthaven van Cuidad del Este, weer in Paraguay, in gesprek kwam met een oudere man die vroeg of ik Duitser was. Ik geloof dat ik vies keek. Want hij leek nogal geschrokken terwijl ik dacht dat ik toch uiterst vriendelijk zei dat ik Nederlander(!!!) was. Ik vroeg waarom hij dat dacht en hij zei dat er vrijwel alleen Duitse toeristen hier kwamen op zoek naar verweg familie en Amerikanen om duiven te schieten. Die laatste groep was het grootst zei hij er nog bij. Hier mocht alles namelijk. Dat laatste had ik dan weer ervaren. Omdat hij er ook niet bepaald als een mix van Indiaan en Zuid-Europeaan uit zag vroeg ik hem naar zijn roots. Duits was het antwoord. Zijn ouders waren in de dertiger jaren hier naar toe getrokken vanwege de crisis jaren in het vaderland. Na een heel armoedig begin hadden ze het zeer goed gekregen en hij bestierde nog steeds het hotel wat zijn ouders gesticht hadden. Ik dacht, nu of nooit, dus ik vroeg of het nu waar was dat er zoveel Nazi's hier naar toe getrokken waren na de oorlog. Tot mijn verrassing zei hij volmondig ja! Niet zoveel als wel gedacht wordt maar toch een heel aanzienlijk aantal. Er hadden er ook veel in het hotel van zijn ouders gelogeerd dacht hij. Daar werd niet over gesproken maar dat nam hij nu wel aan. Hij zei dat het eigenlijk algemeen bekend was in Paraguay dat Josef Mengele daar woonde in die tijd. Paraguay was ook het eerste land dat een Nazi partij had in de jaren dertig en zo ongeveer het laatste land ter wereld dat, nog geen twee maanden voor de capitulatie, de oorlog had verklaard aan Duitsland. Hij had in zijn jeugd veel last gehad van dat dwepen met Duitsland maar nu was hij daar overeen en Duitsland was immers een van de meest vredelievende landen van de wereld. Daar had ik net een andere ervaring mee gehad maar die heb ik hem maar bespaard.
Ik vroeg hem vervolgens voorzichtig of zijn hotel niet toevallig in Villarrica was, gelukkig moest hij lachen en vertelde dat dat hotel tot voor twee jaar nog veel Nazi propaganda en zwastika's had hangen maar daar nu ook van terug gekomen was. Dat wist ik, want ik was er speciaal voor omgereden om die te zien maar er bleken vrijwel alleen nog koekoeksklokken en zeppelins te hangen.
