Roadtrip to Italy
Zo op het einde van het jaar nog een roodtrip naar Italië ondernomen. Een verrassing want geen idee waarom ik het deed. Vrienden bezocht en oude steden met nieuwe ogen bekeken. Milaan, waar het druk was met kerstlichtjes en veel toeristen op Piazza Duomo, die kathedraal is ook erg mooi. Ik zag een mooie expositie van het werk van de fotografe Sarah Moon. Je gaat naar Milaan om te shoppen en dat is nu precies wat ik niet wilde doen. Toch bezweken voor een klein boekje “Pocket Atlas for Fifty Islands I Never Visit and Never Will”. Blij mee. Ik ben geboren met een atlas in mijn hand en deze trip was een soort van Sentimental Journey. Ik was een jongetje van nog geen tien toen wij voor de eerste keer naar Italië op vakantie togen. Voor mijn, te vroeg overleden, vader was dat zijn ‘finest hour’, ons voor die tijd zover meenemen om te gaan kamperen in Italië. We waren armoedzaaiers thuis maar toch deed hij dat maar. Ik ben veel in gesprek met hem geweest deze trip. Verteld van al die zaken die ons leven nu zo comfortabel maken en die hij niet meegekregen heeft zoals de mobiele telefoon, de GPS in je auto, hoe snel en veel we ons verplaatsen en al die reizen die zijn zoon nu kan maken. Destijds gingen we een paar keer naar het Gardameer en later naar het Meer van Lugano. Dan kwamen we met moeite pruttelend de Gotthardpas over. De auto’s waren water gekoeld en dat kookte nogal eens over. Drie dagen rijden was het. Ik was zo gelukkig als ik de borden met Bellinzona zag staan, het klonk zo mooi al was er geen ruk te beleven. Maar dan waren we er bijna en had ik mijn bergen weer gezien. Nooit sloegen we af naar het Lago Maggiore, klonk nog mooier, maar we hadden een vaste stek in Porlezza aan het Lago di Lugano, daar moest ik tevreden mee zijn. Veel later ben ik nog naar dat Lago Maggiore gelopen op weg naar Rome. Alles komt altijd goed.
Brescia bezocht ik voor het eerst deze keer, wat een mooie stad die door het toerisme vergeten schijnt te worden. Er was een nieuwe autoweg van Milaan naar Brescia die nog niet op de GPS van mijn auto was opgenomen. Volgens die kaart reed ik het grootste deel door weidse natuurgebieden van de Po vlakte. Die natuur is verdwenen. Een zesbaans autoweg, een hoge snelheidslijn en vele hoogspanningskabels hebben de natuur overwonnen. Leve de vooruitgang.
