Porte Alegre
Ik merkte opeens dat ik ongemerkt fluitend achter het stuur zat. Alleen zo jammer dat ik niet kan fluiten, zodoende kon ik ook maar niet achter het nummer komen dat ik floot. Iets met Ipanema of Bosse Nova of iets van Bebel Gilberto. Het zou zo maar kunnen. Ik ben onderweg in Brazilië, dat is een ander verhaal dan Uruguay en natuurlijk Paraguay. Gisterenmiddag in een druk park in Porto Alegre tegen een boom gezeten en wat zitten lezen in een veel te dik boek. Ondertussen wat zitten kijken naar de vele groepen tieners (of zijn dat inmiddels twintigers?) die liedjes zaten te zingen met begeleiding van een van hen op gitaar. En zitten genieten van het plezier dat daar vanaf straalde. Ook een beetje zitten flirten met een prachtige vrouw van een mooie leeftijd die daar op een felle gekleurde doek ontelbare ijsjes zat te eten met haar man. Toen hij voor de zoveelste keer even weg was om weer nieuwe ijsjes te kopen, het was een lange rij, kwam zij spontaan naar mij toe en vroeg mij... ja wat vroeg ze mij. Mijn Portugees is bagger en zij wist niet eens wat Engels was. Had Babelonië maar nooit de aandacht van God getrokken denk je dan. Dus haar voorstel om ter plekke haar man in de steek te laten en met mij de wijde wereld in te trekken strandde in een hopeloze conversatie die alleen maar verliezers kende. Want haar man was net iets eerder terug als zij kans zag om weer op die goddelijk mooie doek te gaan zitten. En die laatste blik van haar achterom naar mijn boom die ving hij net. De verse ijsjes werden onderweg naar huis opgepeuzeld.
Ik en mijn boom hebben het boek daarna ook maar dichtgeslagen. Die wijde wereld blijft nog wel even. Kwam nog even op een soort antiekmarkt terecht in dat park en kwam daar in een standje een oud singeltje van The Beatles tegen. Nu had ik die vroeger allemaal, ook allemaal eerste persingen, maar die zijn in een onbewaakt ogenblijk allemaal door mijn oude moeder, toen nog niet oud overigens, weg gedaan. Dus ik was dolblij met mijn aankoop. Maar dom als ik ben had ik niet in de hoes gekeken en op mijn hotelkamer ontdekte ik dat in die hoes met A Hard Day's Night en op de backside I Should Have Known Better een singeltje zat van Rita Pavone met de titel Lui en op de achterkant Viva La Pappa Col Pomodore of andersom natuurlijk. Ik ken Rita wel uit die tijd maar ben niet zo op de hoogte met hitkanten en B-kanten [voor de jongere lezers: een singeltje is een plastic schijfje waar aan twee kanten muziek in groeven staat gedrukt. Één nummertje per kant. Daar moest je voor betalen destijds].
