Bra or not to Bra (BH ja, BH nee)
Vandaag is het vrijdag en ga ik vliegen. In een oud propellortoestel.
Eindelijk waren we dan met veel geraas boven de wolken geraakt. Het was noodweer zouden wij zeggen. Het regent stevig, zei de piloot. Prototype eerste klas. Qua piloot. Ik baalde stevig want ze hadden mijn tas achterin gezet en nu zat ik hier helemaal naakt zonder camera. Maar ach, met dit weer was er vanuit het vliegtuig toch weinig te kieken. Ik had mij direct na aankomst gemeld bij The Missionary Aviation Company die hier vliegtuigjes laat vliegen naar de ver weg gelegen eilanden. Had gelezen dat dat pas echt avontuur is. Dat avontuur ligt altijd aan de horizon. Ze gaven mij weinig kans en dan nog alleen vertrek op maandag en retour op vrijdag. Dat past niet echt in mijn schema. Maar ik moest eerst maar eens toestemming vragen om de eilanden te bezoeken. Die had ik gekregen. Vanmorgen kwam er plotseling een telefoontje dat er vandaag wel een vlucht op en neer was naar Fais. Vanwege Yap day. Ze gingen een Chief op halen met gevolg. Maar vanwege het weer moest ik ook weer niet teveel hoop hebben dat ze ook gingen vliegen. Ik meldde mij stipt om 8 uur. Om 10 uur kwam de piloot binnen in het kantoortje. Het stortregende nog steeds. “No worries”. Ook dat nog: Australiër. Gelukkig is het een vlucht van de katholieken en die hebben toch altijd een streepje vóór daarboven. Opstijgen hier was geen probleem het mocht alleen op de eilanden niet regenen want dan schoven ze van de landingsstrip. Om 11 uur gingen we dan eindelijk weg. Er waren nog 6 andere passagiers. Die wisten blijkbaar allemaal dat 8 uur hier 11 uur is. Naast mij aan de andere kant zaten twee vrouwen. Ze waren duidelijk van een andere bond. Voor geld verdienen aan de concurrentie hebben de katholieken nooit hun neus opgehaald. Maar deze waren recht door God gezonden. Hun baas, die oude snoeper, had nog ergens een partijtje incourante modellen BH’s en soepjurken op de kop kunnen tikken. En deze dames waren van de Goddelijke distributie. Ik belandde in een vrij nutteloze discussie. Was zo dom om ertegen in te gaan en ook als voorbeeld te stellen dat zij het toch ook niet zouden pikken als er een mullah langskwam om burka’s uit te delen. Nu, ik had er niets van begrepen. Nee, Marie-Beth en Estelle zijn geen vriendinnen geworden. De God van de katholieken kwam mij echter helpen. We waren al anderhalf uur aan het vliegen en we hobbelden nog steeds half in, half boven de wolken. Hij vloog eigenlijk te hoog had Chris de piloot al gezegd. De wind was gedraaid en dat was foute boel. Hij ging beneden eens kijken of er mogelijkheden tot landen waren. Gelukkig heb ik al meerdere malen gelezen dat vliegtuigen erg veel kunnen hebben als het op turbulentie aankomt. Dit noemde je turbulentie. Eindelijk kwamen we door het wolkendek heen en zaten meteen vlak boven zee. Dit noemde je ook regen. “We left our luck in Yap” zei Chris om ons een hart onder de riem te steken. Ik dacht dat hij toch ging landen maar hij vloog alleen maar heel laag over de landingsbaan, cirkelde nog een keer en boorde zich toen weer in het wolkendek. Een groepje mannen met heel veel tassen achterlatend aan de rand van de landingsbaan. Estelle of Marie-Beth, daar wil ik vanaf zijn, was door haar Schepper alleen gelaten en leegde haar maaginhoud in een tas met Continental for your Comfort erop.
De rest van de dag ook een beetje brak doorgebracht en me klaar gaan maken voor de grote dag morgen. . Yap day is zo’n beetje de nationale feestdag van de staat Yap. Het is beslist niet voor de toeristen maar voor de bevolking zelf. Iedereen toont zijn of haar kwaliteiten in die dingen die op deze eilanden belangrijk zijn. Zoals manden, vlechten, vlotten bouwen en kokosnoten openbreken. En geld dragen. Het geld hier is van steen en weegt soms tonnen per munt. Maar daarover later meer. Het is een echt feest, gezellig knullig is nog de beste omschrijving. Het loopt uren achter op ieder schema maar is ook officieel. Er zijn tal van hoogwaardigheid bekleders van de andere eilandstaten in de omgeving, de chiefs die het wel gehaald hebben van de ‘outer-islands’ en de ambassadeurs van allerlei landen. Als zelfbenoemd ambassadeur van Nederland heb ik dan ook bilaterale gesprekken gevoerd met mijn collega’s van Frankrijk, Tsjechië en Japan. Ik was overigens wel de enige ambassadeur zonder bodyguard. Stond wel een beetje zielig, echt Nederland. Altijd al zuinig geweest bij het bewaken van haar onderdanen buiten de landsgrenzen. En, en dit mag een extra vermelding krijgen, ik heb een diploma behaald vandaag. Er werden er drie uitgereikt vandaag en ik was een van de gelukkigen. Onder een overdonderend applaus van de hele eilandbevolking heb ik het van de president in ontvangst mogen nemen. De andere buitenlanders uit voornamelijk Duitsland (lekker poeh) en het Italiaanse stel werkelijk sprakeloos achterlatend. Zoals jullie begrijpen ben ik nu een celebrity hier ter plaatse, word al overal herkend. Ik ga het bewijs thuis snel inlijsten. Op het diploma stond in sierlijke letters “The most faraway tourist on YapDay 2008”
Yap Day twee. Het is geen gemakkelijke opgave BYer te zijn. Gelukkig is het fenomeen van handtekeningen hier nog niet doorgedrongen. Het blijft bij schouderkloppen, T-shirt trekken, giechelen, navelstaren, wijzen en veel vragen waar dat nu eigenlijk ligt: Neverland. Andersom ken ik er ook al heel wat van naam en gezicht, maar je mist er altijd wel een paar op pijnlijke wijze. Maar zij hebben het gemakkelijk. Ik ben grijs, lang en draag een opvallend t-shirt. Zij hebben allemaal dezelfde grasrokjes of schaamlappen met een heleboel gedoe aan. Maar we slaan ons er allebei doorheen en ze zijn erg lief die Yapies. Leuk waren ook de Japanse peace corps boys en girls. Die hadden een eigen stand waarbij ze recycling onder de aandacht brachten. Met ballen gooien naar lege blikjes bijvoorbeeld. De meisjes waren, lekker onhandig maar oh zo dapper, solidair met de Yap vrouwen en liepen ook topless. En dat voor Japanners! Het programma vandaag leek in onze westerse ogen bijna hetzelfde als gisteren maar voor de Yap was het een wereld van verschil. Ach, ik lust er wel pap van, wat maakt het uit. Midden op deze hete dag werden er een aantal meisjes en jongens in de bloemetjes gezet voor goede daden. Ze moesten in een rijtje in de brandende zon heel lang luisteren naar speeches over hun goede daden. Steeds werd er eentje naar voren geroepen. Eerst de mannen daarna de vrouwen. Als je lof krijgt toegezwaaid mag je daar blijkbaar niet vrolijk bij kijken. Ik probeerde iedereen zo voordelig mogelijk op de foto te zetten en moest daarvoor nogal in vreemde houdingen gaan zitten en liggen om niet een half parkeerterrein tot gort gereden SUV’s erop te krijgen. Plotseling zag ik in mijn zoeker een vrouw ineens uit haar rol vallen en zij begon besmuikt te lachen. Achter mij barstte het hele publiek ook in luid gelach uit. En dat ging nog wel even door. Natuurlijk verstond ik geen woord wat de spreker zei maar het was erg grappig, dat was duidelijk. Mijn ongewone standpunt maakte wel mooie foto’s. Later heb ik begrepen dat ik het onderwerp van de jolijt was omdat ik aan haar voeten lag. En dat is nu zo ongeveer het ergste wat een man op Yap kan doen.
